No More Names
ชั่วขณะหนึ่ง
___________________________________

ความรักอาจจะทำให้เรามีพลังทำอะไรหลายอย่างและด้อยค่าเราอีกในหลายด้าน
ความเศร้ากลายเป็นผลผลิตชั้นดีที่ถูกหล่อเลี้ยงด้วยหยาดน้ำตา
----------------------------
 
มนุษย์เพศชายคลั่งอีโก้อาศัยอยู่ในโลกดิสโทเปียที่โรคซึมเศร้าระบาดได้ เตร็ดเตร่คดเคี้ยวอยู่ระหว่างจมปลักดำดิ่งกับชูคอมั่นใจในตัวตนบิดเบี้ยว ความรักและความเป็นมนุษย์ที่เข้าใจว่าตัวเองโอบรับมาตลอดกลับกลายเป็นความเชื่องมงาย และที่ที่อยู่ไม่เคยมอบอะไรให้นอกจากความสิ้นหวัง
 
Trigger Warnings : Sexual Assault, Suicide, Depression, Incest, Physical Abuse, Emotional Abuse, Slut Shaming
 
 
บางส่วนจากในเล่ม
บางทีชีวิตมนุษย์ก็ตลกและซับซ้อน เหมือนเรามีชีวิตอยู่เพื่อแก้ปัญหาเท่านั้น แล้วการพยายามแก้ปัญหาหนึ่งก็นำไปสู่ปัญหาใหม่ มันเริ่มต้นด้วยการโกหก การเสแสร้ง การทำเป็นเข้าใจในสิ่งที่เราไม่เข้าใจ ก่อนจะทวีคูณตัวเองจนกลายเป็นความเศร้าไม่จบสิ้น
--------
ความรักอาจจะทำให้เรามีพลังทำอะไรหลายอย่างและด้อยค่าเราอีกในหลายด้าน ความเศร้ากลายเป็นผลผลิตชั้นดีที่ถูกหล่อเลี้ยงด้วยหยาดน้ำตา อารมณ์เป็นสิ่งที่ง่ายหากจะถูกบิดไปมาจนทำให้ใครสักคนสูญเสียตัวตน สมองมนุษย์ไม่เคยวิ่งตามหัวใจได้ทันก่อนการเจ็บปวด
--------
การถูกเสพสมแล้วทิ้งขว้างเป็นเรื่องที่เจ็บปวด การพยายามฝ่ายเดียวก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน เราทิ่มแทงกันและกันไปมาจนกว่าจะมีใครสักคนที่ทนไม่ไหวลุกเดินจากไป มันยิ่งอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อรู้ว่าเราต่างหากที่เป็นคนเลวในความสัมพันธ์
--------
“ร่างกายฉันไม่ใช่ปัญหา ถ้ามีปัญหากับมันก็แปลว่าคุณนั่นแหละคือปัญหา”
--------
ปัญหาแก้ไม่ได้เป็นเรื่องธรรมดาในประเทศนี้ น้อยคนจะมีทุกอย่างพร้อมกับมีความสุข สังคมบีบให้เราขาดอะไรสักอย่างเสมอ ผมไม่แน่ใจว่ามันถูกออกแบบมาให้เราใช้ชีวิตกันแบบนี้ หรือว่าไม่มีใครตั้งใจมาแก้ไขมันจริงจังกันแน่
สุดท้ายเราเลยทำได้แค่แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น เพราะเชื่อว่าเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เหนื่อยเกินกว่าจะลุกออกมาพูด ใช้ชีวิตแบบขาดๆ แหว่งๆ กันแบบนี้ต่อไป อีกไม่กี่ปีก็ตายแล้วจะเอาอะไรอีก
--------
น่าเศร้าที่ประเทศนี้บีบให้คนเลือกจะก้มหน้ามากกว่าเงย และคนที่เคยเงยหน้าขึ้นท้าทายก็ตายไปเกือบหมดประเทศนานแล้ว หากไม่ตายด้วยการเสียชีวิต ก็ตายไปจากอุดมการณ์
--------
คุณรักธรรมชาติไม่ได้ ตราบใดที่มันยังมีพายุ
--------
พวกเราทุกคนกำลังทรมาน บางคนทรมานมาก บางคนทรมานน้อย ไม่มีหลักเกณฑ์แน่ชัดที่จะวัดระดับความเศร้าอย่างเป็นสากล อาจจะเพราะความเศร้าเป็นเรื่องของปัจเจก และที่ที่เราอยู่มันเส็งเคร็งจนจัดการอะไรไม่ได้
พอประเทศเป็นแบบนี้ ผมก็เลิกหวังไปนานแล้วว่าจะหายป่วย
--------
ความขบถเป็นสิ่งที่ครั้งหนึ่งเราทุกคนเคยมี แต่สุดท้ายก็ทำมันหล่นหาย ไม่รู้หายไปได้ยังไงหรือเมื่อไหร่ แต่เรียกคืนมาไม่ได้แล้ว
--------
ผมเห็นภาพตัวเองขลุกอยู่กับพวกคนมีอันจะกิน วันๆ คุยกันเรื่องปรัชญา ประวัติศาสตร์ ศิลปะ เหมือนมันสำคัญกว่าคนที่กำลังอดตายอยู่ข้างนอก มองนาฬิกาสมาร์ทวอทช์ที่เตือนว่าถึงเวลาทานยาหลังอาหาร มีมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดไว้เล่น นัดจิบไวน์บนร้านลอยฟ้าสักแห่งทุกเย็น ดื่มด่ำวิวของห้างใหญ่ๆ โดยไม่จำเป็นต้องสนใจชุมชนที่ไม่ได้รับการเหลียวแลอยู่ข้างๆ
 ___________________________________

ผู้แต่ง : ภูภุช กนิษฐชาต
หมวดหมู่ : ความเรียง