หนังสือมือสองสภาพดีเลื่อนดูสภาพก่อนนะครับ
นานๆทียามะถึงจะรู้สึกว่าไอ้จินมันน่าขำจนเผลอหัวเราะใส่ อย่างครั้งนี้ก็เหมือนกัน
ปกติไอ้จินเป็นพวกมาดเนี้ยบไม่ยอมให้ใครมาว่าได้ เพราะแบบนั้นถ้าเมื่อไหร่ที่ได้เห็นมัน
ทั้งๆที่ตอนนี้จนแทบจะลืมวิธีสูดลมหายใจเข้าปอด แต่เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างหลังกลับ
เอามือกุมท้องเพราะกลั้นหัวเราะจะไม่ไหวอยู่แล้ว ยังดีว่ายังพยายามรักษาหน้าเพื่อนอยู่บ้าง
“ยังมีอะไรที่ฉันยังไม่รู้อีกล่ะ
ก็เลยหันหน้าหนีสุดชีวิต
BAMBINO
พอได้ยินเสียงคาเมะเริ่มเอ่ยปากยามะถึงเก็บอาการได้กระทั่งไม่มีเสียงเบาๆ
รบกวนคนทั้งคู่ที่หน้าประตูบ้านคาเมนาชิ ผิดกับจีนที่พอถูกถามเข้าต่อหน้าก็ดูเหมือนจะเริ่ม
ขยับปากผิดๆถูกๆขึ้นมา เค้าอยากจะพูดแต่เห็นหน้าคาเมะตอนนี้แล้วอยากถามอย่างอื่น
มากกว่าน่ะสิ
ไปทำอีท่าไหนมาทำไมหน้าตามันถึงย่ำแย่แบบนั้นล่ะ
จินก็ไม่ได้อยากเข้าข้างตัวเองหรอกนะ แต่ว่าเป็นเพราะจีนรึเปล่า
“เอ่อ...นาย...ทำอะไรมา...ถึงได้...
คาเมะยิ่งเบี่ยงหน้าหนีใหญ่ ว่าแล้วเชียวว่าอย่างหมอนี่ต้องมองเห็นต่อให้ก้มหน้า
จนหน้าชิดดินก็ตามเถอะ และเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าขยับเข้ามาใกล้คาเมะก็เผลอถอยอัตโนมัติ
ให้จินหยุดเดินเหมือนกัน
“ฉัน...เอ่อ...
“ฉันได้ยินแล้วว่านายมีเรื่องจะพูด ถึงได้ออกมาฟัง มีอะไรก็พูดซักทีสิ
พอถูกคาดคั้นก็ชักจะเริ่มได้สติให้ยามะที่ยืนอยู่ด้านหลังได้ลุ้นตาม อย่าบ้าโง่ชื่อ
ยอมโดนเด็กไล่นะไอ้จิน เสียเชิงยิ่งกว่าโดนโกงตังค์อีกนะแบบนั้นน่ะ และที่สำคัญเมื่อเห็นว่า
นิกโดมายืนด้อมๆมองๆอยู่ยามะก็ยิ่งต้องเล็งเอาไว้เหมือนจะคุมเชิงให้อีกด้วย แต่นิชิกิโต
ที่ว่ากลับใจผิดคาดขึ้นมาอีกหน
“คาซึยะ ยืนคุยกันหน้าบ้านไม่อายคนอื่นเค้าหรือไง”