ลิ่วเหยา
Priest (พีต้า) เขียน

#เหยียนเจิงหมิง ศิษย์พี่ใหญ่ผู้มีชาติกำเนิดร่ำรวยสูงส่ง ✨
.
เมื่อตอนอายุเจ็ดขวบหนีออกจากบ้าน
แล้วถูกอาจารย์ที่เจ้าเล่ห์เพทุบายเก็บได้
ต่อมาก็กลายเป็น ‘ที่พึ่งของสำนัก’
และ ‘ศิษย์เอกเปิดขุนเขาแห่งสำนักฝูเหยา’ 💪
.
เขาเป็นบุรุษรูปงามที่มีผมสำดำยาวสยาย
เป็นคุณชายหยียนผู้ไม่เอาไหน เจ้าสำอาง หลงตัวเอง ปากร้าย
จนบรรดาศิษย์น้องแอบเรียกว่า ‘เจ้าแม่’
แต่ในยามคับขันเขาคือศิษย์พี่ใหญ่ที่พึ่งพาได้ 🤗
.
#เฉิงเฉียน ศิษย์คนที่สามของสำนักฝูเหยา
เป็นเด็กฉลาด ความจำดี มีใบหน้าน่ารักแต่เย็นชา
รูปร่างเจริญเติบโตเชื่องช้าตามอายุไม่ทัน เขาสุขุมรอบคอบ
ขยันหมั่นเพียร เห็นตนเองเป็นคนงานน้อย
ข้ารับใช้น้อย… เพียงแต่คนในครอบครัวไม่เคยเห็นเขาเป็นบุตรชาย 🥺
.
ดังนั้นเมื่อถูกขายเขาจึงตามชายแปลกหน้า
ท่าทางเหมือนนักต้มตุ๋นไปจนถึงเขาฝูเหยา
และได้พบกับศิษย์พี่ศิษย์น้อง ‘ผู้ร่วมลิขิตฟ้า ร่วมชะตากรรม’ 🤝
.
“ท่านกลับไปที่ของท่านไม่ได้หรือ”
“ไม่ได้ เจ้าลองดูว่าตอนนี้เจ้ามีสภาพทุเรศอย่างไร
หลายวันนี้ข้าต้องดูแลเจ้า…เจ้าฝึกกระบี่ถึงดึกเช่นนี้ทุกวันหรือ”
.
บนหน้าผากเฉิงเฉียนมีเส้นเลือดสีเขียวเส้นหนึ่งกระตุก
ละเลยคำถามของเขา “ข้าไม่นอนกับท่าน!”
“เจ้าคิดว่าข้าอยากนอนกับเจ้าหรือ” เหยียนเจิงหมิงกล่าวด้วยโทสะ
“เขียงหั่นผักยังนุ่มกว่าเตียงของเจ้าเลย!”