#โปรยเล่ม 1 ดั่งบุพเพนำพาให้พบหน้า วาสนาชักพามาให้หลง ใจที่แกร่งดั่งหินผาพลันกร่อนลง ศิโรราบต่อโฉมยงค์แม่นงคราม * ในวันที่ฟ้าลั่นโครมครามด้วยพายุฝน มะเมียะหนีโจรชั่วเข้าป่าดง หนีไปจนถึงถ้ำเหนือยอดเขา นางก้าวขาข้ามเครือเถาวัลย์ที่ปากถ้ำ โดยหารู้ไม่ว่า ได้ก้าวข้ามเขตอาคมของ สมิง และเมื่อแม่หญิงก้าวขาข้ามเขตอาคมมา อาคมนั้นก็ย้อนเข้าตัวผู้บริกรรมคาถา ผมบนหัวของสมิงเลยกลายเป็นสีขาวสลับสีเงินยวง ความโกรธกรุ่นพลุ่งพล่าน จนต้องออกตามหานางผู้นั้น หมายฆ่าให้ตายสิ้น แต่พอเห็นใบหน้านาง ใจของสมิงก็ไหวยวบดั่งต้องมนตร์ นางสิ้นสติด้วยความกลัวเกรง สมิงอุ้มเอานางลงเขาไป ใจถามตนซ้ำๆ ว่าจักให้นางอยู่เคียงข้างในฐานะใด บ่าวที่พ่อพึงใจเรียกใช้ ฤาเมียแก้วเมียขวัญ บนเบาะนอน *****เนื้อหาบางส่วน พ่อคมแลจ้องแม่แสนซน แม่คนที่ยั่วยวนโดยมิได้ตั้งใจ แลนางเถิดหนา แลบลิ้นเลียริมฝีปากได้เยี่ยงไร ลิ้นอ่อนบางตวัดซ้ายที...ขวาที โอ้...แม่เอ๋ย กายพ่อเริ่มรุ่มร้อนรุนแรง “อะแฮ่ม! พอๆๆ คืนเรือนเสียเถิด ดึกมากแล้ว” พ่อสั่งแล้วคว้าเอาหัวมันเผาในมือนาง หมายให้นางยุติการกินเสีย แต่นางมิยอม นางเอื้อมมือคว้า ทั้งถลาร่างมาหาพ่อ หมายหยิบเอาหัวมันเผาคืนไป ตุ้บ! หัวมันหัวเขื่องหล่นร่วงทันใด หล่นร่วงลงไปยังตักพ่อนี่เอง สายลมวูบหนึ่งพัดผ่านมา พัดพาเอาคบไฟให้ดับพลัน! พรึ่บ! “เอ้า? มันเผาของข้า! มันเผาของข้าอยู่ที่ใด” “อย่าเชียวหนา! มันมืด! อย่าได้คิดหยิบเอา!” พ่อท้วงเสียงขรม แต่มิทันแล้วกระมัง! หมับ! เมื่อได้คว้าจับ มะเมียะก็ยิ้มกริ่มอิ่มใจ มิใช่เพียงจับแต่ยังลูบคลำด้วยสงสัย เจ้าหัวมันนั้นไซร้ ไยยาวใหญ่กว่าเดิม หนุ่มสาวยังตกตะลึงจนมิอาจขยับกาย ด้วยว่าสิ่งที่มะเมียะคว้าได้ หาใช่หัวมันเผาของนาง “โอ้...คุณพระ!?” นางละมือจากส่วนนั้นของผู้เป็นนาย เจ้าท่อนเนื้ออุ่นๆ เจ้าช่างอ้วนพี เลือดลมในกายสาวเริ่มเต้นถี่ ด้วยมิเคยพบเจอ พ่อคมมิอาจรั้งรอ แรงปรารถนารุมเร้าในกายพ่อ จนมิอาจต้านทาน เอวคอดถูกกอดในทันใด มือใหญ่ช้อนเอาบั้นท้ายนาง ให้นางนั่งบนตักพ่อ มือหนาจับใบหน้าแม่นวลลออ แล้วเชยคางมนขึ้นมา ริมฝีปากนางเผยออ้า ดวงตาปรือฉ่ำหวาน ประหนึ่งนางดื่มกินน้ำจัณฑ์มา “ท่านสมิง...ขะ...ข้า...ข้าคอแห้งนัก” “เอ็งหมายดื่มกินสิ่งใด” “น้ำเจ้าค่ะ” “ในกุณโฑนั่นรึ” “เจ้าค่ะ” พ่อหยิบยกเอากุณโฑมากระดกอึกใหญ่ แต่กลับอมน้ำไว้มิกลืนลงคอ พ่อโน้มหน้าลงไปหา ป้อนน้ำนางด้วยปากของพ่อ ค่อยๆ ส่งน้ำจากปากลงลำคอ หมดสิ้นก็จุมพิตเป็นรางวัล




#คำโปรย เล่ม 2 แม้นเวรกรรมพาลพรากให้จากสิ้น ใจถวิลเพียงเจ้าเฝ้าแลหา แม่ทรามเชยเคยชิดชื่นรื่นอุรา ยังห่วงหามิคลายรักสลักทรวง *** ในห้วงเพลาที่ทับซ้อน แม่หญิงนางหนึ่งได้ก้าวล่วงมายังพระนครด้วยมนตราของเทวาอารักษ์ นางได้พบเจอชายผู้แสนดี หลงรักปักทรวง ก่อนที่เวรกรรมจะทำให้ทั้งสองพรากจาก มนตราเช่นกันที่พัดพาความทรงจำของชายผู้นั้นให้ลบเลือน หนึ่งฤดูล่วงผ่าน คนทั้งคู่ได้กลับมาพบเจอกันอีกครา ชายผู้นั้นจำนางมิได้ แต่นางกลับจำได้เลือนราง จำว่าเคยได้ชิดเชยชื่นชม แต่คราวนี้ ใจนางกลับต้องตรอมตรม ด้วยว่าชายที่เคยชิดเชยชื่นชม ได้หลงลืมนางไปสิ้นแล้ว แม้นรักผัวปานใด แต่ใจของผัวมิเคยมีนาง ความชิงชังมิอาจปล่อยวาง ด้วยว่านางมาเป็นเมีย โดยที่ชายผู้เป็นผัว มิได้เต็มใจ! ******เนื้อหาบางส่วน "คุณพี่..เริ่มมีใจให้ข้าแล้วรึ” โหนกแก้มของพ่อคมขึ้นสีแดงระเรื่อ ไยเมียพ่อจึงเอ่ยปากเช่นนี้ ถามกันโต้งๆ เลยรึ “ผู้ใดจักมีใจให้เอ็ง ปากกล้าปากเก่งปานนั้น” “เอ้า...แล้วก็มิบอก คุณพี่พึงใจเมียที่สงบปากสงบคำฤาเจ้าคะ ข้าก็เป็นได้เจ้าค่ะ ข้าหัวไวนัก” “อย่ามาเล่นลิ้น” “เล่นอย่างอื่นย่อมได้เจ้าค่ะ หากคุณพี่ปรารถนา” นางต่อรองแล้วยิ้มทะเล้น ทั้งแลลงตักผัวตาเป็นมัน พ่อคมก็รู้ตัวว่าถูกเมียแทะโลมเข้าให้ “พอๆๆ อย่ามาแกล้งข้า เอ็งนี่หนา แก่แดดแก่ลม ข้ามิพึงใจแม่หญิงเยี่ยงเอ็งดอก อยู่ใกล้แล้วปวดกบาล” “ปวดกบาลรึ! มาๆ เมียนวดให้เจ้าค่ะ เมียนวดเก่งนัก” ว่าแล้วเริ่มไต่นิ้วเตาะแตะไปตามต้นขาของผัว พ่อคมปัดมือนางออกรัวๆ ตะวันยังส่องหน้าแท้ๆ อายผีสางเทวดาบ้างเถิด “อย่ามายั่วยวนข้า” “หมายยั่วให้ผัวใจอ่อนเจ้าค่ะ” “แม่คนร้ายกาจ” “แม้นร้ายก็รักนักเจ้าค่ะ” “ข้ามิใจอ่อนดอก เบาะนอนที่มิมีเอ็งนอนเบียด นอนสบายนัก” “มิหนาวฤาเจ้าคะ อย่าเอาแต่เคืองข้าเลย ให้ข้ากลับหอนอนของเราเถิด” “ไม่!” “ข้ากอดอุ่นหนาเจ้าคะ หมอนข้างเยี่ยงข้า แก้มก็หอม กอดก็อุ่นเจ้าค่ะ” นางออดอ้อน ทั้งยิ้มยั่วให้ผัวตน “โอ้...แม่หญิง!?” พ่อคมตาเบิกโต เนื้อตัวร้อนผ่าว ต้องแกะกระดุมเสื้อที่สวมแล้วโบกลมเข้าร่างแรงๆ