หนังสือมือหนึ่งในซีล 450

คำโปรย

แผลใจในวัยเยาว์ทำให้พงศ์นรินทร์ ไม่ศรัทธาเรื่องความรัก
ส่วนกรุณานั้น...โลกทั้งใบของเธอคือพงศ์นรินทร์

“อ้ายฮักนางบ่...”

“พี่ก็ไม่รู้หรอกว่าไอ้ความรักที่ใครๆ ว่ากัน หน้าตามันเป็นยังไง
พี่รู้แค่ว่า...พี่มีความสุขเวลาอยู่กับณา แต่ก็อย่างที่บอก
พี่ไม่คิดจะแต่งงานมีครอบครัว ส่วนณาเอง...ณายังเด็ก
อนาคตยังต้องไปอีกไกล อย่าเอาตัวเองมาผูกติดกับพี่...”

ปากบอกไม่รู้สึกอะไร แต่ถึงเวลาที่หญิงสาวไปจริงๆ
กลับเป็นเขาเองที่ทุรนทุรายจนต้องลุกขึ้นมาตามหาหัวใจ

-----------------------

“เพลงนี้นะครับ ผมขอมอบให้คณะผู้บริหาร กรรมการสถานศึกษา
คณะครู ผู้ปกครอง และนักเรียนที่รักทุกคน
ขอบคุณสำหรับการต้อนรับที่อบอุ่น ผมสัญญาจะปฏิบัติหน้าที่
เต็มความสามารถเพื่อพัฒนาศักยภาพลูกหลานบ้านเรา
ให้เป็นคนเก่ง คนดี มีคุณภาพของสังคมครับ”

“โอ๊ย! คนหล่อเนาะ เว้าจั่งใด๋กะคือ” ครูผู้เฒ่าอีกเช่นกันที่ออกอาการ
สะออน ผอ.ใหม่ ออกนอกหน้า ขณะที่บรรดาครูสาวยิ้มเป้ย ๆ

“ผอ. ไปอยู่ไสมาน้อ คือบ่มาตอนแม่ยังเป็นผู้สาว” ครูผู้เฒ่าแซว ส่วนครูหนุ่มสาวหัวเราะขบขัน

“หล่อกะหล่อ ร้องเพลงกะม่วน แถมยังบ่มีเมียอีกต่างหาก” เสียงชื่นชมออกนอกหน้า

ยามนี้...ถ้าไม่กลัวเสียมารยาท กรุณาอยากจะเบ้ปาก
กลอกตามองบนนัก ไม่ได้หมั่นไส้คนชม
แต่หมั่นไส้พ่อคนเสน่ห์แรงบนเวทีที่ทำราวกับจะหว่านเสน่ห์
ให้ใครต่อใครหลงใหล เหมือนที่เธอ...เคยหลงมาแล้ว
ไม่มีเมียอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีเมียเพราะเมียไม่มา
หรือไม่มีเมียเพราะเมียยังไม่ให้อภัยกันแน่ หึ่!

-----------------------

“จำที่นางถามอ้ายได้บ่” พงศ์นรินทร์ก้มหน้า เอ่ยเสียงนุ่มกับคนในอ้อมกอด

“นางถามอ้ายว่า อ้ายรู้สึกจั่งได๋กับนาง”

กรุณาแหงนหน้าสบตา ก่อนย่นจมูกยิ้มๆ ขณะที่ชายหนุ่มยิ้มเย้าหยอกคืน

“อ้ายฮักนางละเบ๋อ”