ตอนที่คุณยังเด็ก ทุกครั้งที่คุณทำอะไรพลาด คุณมักจะได้ฟังนิทานจากผู้ใหญ่ ซึ่งใจความสำคัญมันจะอยู่ตอนสุดท้ายของเรื่อง กับประโยคยอดฮิตที่คุณจะได้ยินทุกครั้งหลังนิทานจบลง กับคำที่ว่า “นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า” แล้วก็ตามด้วยข้อคิดต่าง ๆ นานา ที่ผู้ใหญ่ใช้สอนคุณให้ได้นำไปปรับปรุง และแก้ไขกับสิ่งที่เคยได้ทำผิดพลาดไป
แต่ทำไมเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ทำผิด คิดพลาด กลับชอบพูดเสมอว่า
ถ้ารู้อย่างนี้
ถ้ามีคนบอก
ก็คงไม่ทำ แล้วก็มานั่งผิดหวัง
บางคนร้องห่มร้องไห้
เสียอกเสียใจ
บางคนเจ็บปวดบางตาย
กับสิ่งที่คิดและตัดสินใจทำลงไป
ใช่ !! ทุกคนย่อมเคยทำผิด และคิดพลาด เพราะเรามันก็แค่ปุถุชนคนธรรมาคนหนึ่ง เพราะขนาดนักปราชญ์ที่ ใคร ๆ ต่างก็ว่าแน่ เขายังมีมุมที่พลาดพลั้ง ซึ่งความผิดพลาดของแต่ละคนต่างที่มา ต่างเหตุผล บางคนเรื่องงาน บางคนเรื่องชีวิตรัก บางคนเรื่องครอบครัว บางคนเรื่องเพื่อน แต่สุดท้ายสิ่งที่ได้รับ คือ ความผิดพลาด ผิดหวัง เสียใจ แต่จะมีสักกี่คนที่เก็บเอาความผิดพลาดครั้งนั้นมา
-เป็นข้อคิด
-เป็นบทเรียน
-เตือนสติตัวเอง
เพื่อไม่ให้ผิดพลาดกับสิ่ง เดิม ๆ เรื่องเดิม ๆ มันน้อยคนมาก เพราะส่วนใหญ่ก็ จมปักและยึดติด คิดว่าชีวิตนี้ คงจะได้พบกับสิ่งดี ๆ ไม่ได้แล้ว แล้วก็เอาแต่นึกถึงเรื่องเดิม ๆ ร้องไห้ซ้ำ ๆ จมอยู่กับความโศกเศร้าเสียใจ อย่างนางเอกหนังไทยสมัยก่อน ที่วัน ๆ เอาแต่คิดมาก ร้องไห้ ปล่อยตัว ปล่อยใจ ให้จมกับความทุกข์ กว่าจะได้เจอกับความสุขก็จนหนังจบเรื่อง แต่นี่คือ ชีวิตจริง (ชีวิตจริงค่ะสาวน้อย)