ผู้คนมีวิธีจัดการความเจ็บปวดแตกต่างกัน บางคนตัดสินใจออกเดินทางไปหาอ้อมกอดโลกกว้าง พบปะผู้คนมากมายเพื่อจะลืมเรื่องของคนเพียงคนเดียว แต่บางคนกลับหลบอยู่ในมุมเล็กๆ เพื่อกอดตัวเอง อยู่คนเดียวเพื่อรักษาบาดแผลที่สร้างจากคนหลายคน สัตว์บาดเจ็บมักหลบเข้าไปอยู่ในซอกหลืบ ซุกตัวนอนนิ่งรอให้ธรรมชาติของร่างกายรักษาบาดแผล ต่างจากคนเราที่ยิ่งดิ้นยิ่งเจ็บ ยิ่งหนียิ่งเหนื่อย และอาศัยอยู่ในความหวังอันเปราะบางว่าวันพรุ่งนี้คงจะดีกว่าวันนี้ ผู้คนล้วนปลอบใจกันแบบนี้ และเราก็เชื่อตามกันมา โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความฝันกับความหวังต่างกันอย่างไร และพรุ่งนี้กับความตายอะไรจะมาถึงก่อนกัน

มีเรื่องเล่าถึงนกตัวหนึ่งที่บินท่องฟ้า จนได้ชื่อว่า นกสายลม มันมีความฝันและความหวังที่จะตามหาเส้นขอบฟ้า เพราะเข้าใจว่านั่นคือจุดมุ่งหมายของนก เส้นขอบฟ้าคือเส้นชัยแห่งความสำเร็จที่นกต้องบินไปให้ถึง มันเคยบินไปจนถึงดวงจันทร์ และพบว่าดวงจันทร์ที่เคยเห็นว่าสุกสว่างในระยะไกลนั้น เมื่อเข้าใกล้กลับมีแต่ความมืดหม่น นกสายลมรู้สึกฉงนกับภาพลวงตานั้น แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มันหยุดที่จะตามหาเส้นขอบฟ้าต่อไป นกสายลมยังคงบินอย่างมุ่งมั่น ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่รู้จักการผ่อนผันออมแรง ไม่รู้จักการบินเป็นฝูง และไม่เคยหยุดพักแม้แสงแดดแผดเผา แล้ววันหนึ่ง มันก็หมดแรง ปีกหักร่วงไม่เป็นท่า เหตุเพราะไม่เคยประเมินกำลังปีกของตนเอง และไม่เคยเปิดตามองดูให้ชัดเจนว่า เส้นขอบฟ้านั้น แท้จริงแล้วก็เป็นแค่ภาพลวงตาที่ไม่มีวันบินไปถึง ไม่ต่างอะไรกับความสว่างของพระจันทร์ที่ไม่มีอยู่จริง

นกสายลมปีกหักกลับคืนรัง มันนิ่ง เงียบ สงบ เพื่อรักษาบาดแผล แต่กระนั้นเสียงในใจของมันกลับพร่ำบอกเสมอว่าสักวันมันจะกลับขึ้นใหม่อีกครั้ง แม้ว่า ขอบฟ้าจะไม่มีอยู่จริงก็ตาม ในตอนนั้นเอง ขณะที่นกสายลมนอนนิ่ง ใครบางคนโหยหาอดีต "คิดถึงบ้าน" แว่วเสียงในใจดังขึ้น ท่ามกลางแสงจอมปลอมของพระจันทร์วันเพ็ญ


สารบัญ : กระต่ายในพระจันทร์
กระต่ายในพระจันทร์

นกสายลม
บ้านหัวถนน
ตลาดแขก
โรงไฟฟ้าทำมือ
นักเรียนชาวเกาะ
คลื่นและลม
ข้ามฝั่ง
เมื่อทะเลทอดยาว
ต้นไทรใกล้ศาลา
ถนนและรถรา
ร้านหนังสือเล็กๆ สีเทา
ผู้คนบนเกาะ
บทสนทนาของทะเล