มเหสีป่วนรัก 1-2 (2 เล่มจบ)องค์จักรพรรดิทรงสะลึมสะลือลุกประทับนั่ง ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าคือถ้วยกระเบื้องเขียวคราม พระองค์ทรงฉวยคว้ามันไว้ ก่อนจะกรอกเข้าพระโอษฐ์รวดเดียว ทำให้ทรงรู้สึกโปร่งโล่งทั่งทั้งพระวรหาย มีมือข้างหนึ่งยื่นเข้ามาหยิบถ้วยกระเบื้องออกจากพระหัตถ์ องค์จักรพรรดิทรงรู้สึกเหมืนมีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง พระองค์ทรงจ้อมมองดูมือดำๆ อวบอ้วนนั้น ก่อนจะไล่สายพระเนตรขึ้นบน ขึ้นบนต่อไปอีก จนใบหน้ากลมดำปรากฏขึ้นเบื้องหน้า ดวงตาแวววาวเป็นประกายนั้นราวกับนัยน์ตาของลูกกวางที่ล่าได้ในลานล่าสัตว์ องค์จักรพรรดิทรงสำลักน้ำอยู่ครู่หนึ่ง "เจ้าเป็นใคร" วังหลวงมีนางกำนัลที่ทั้งอ้วนทั้งดำเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน เสื้อผ้าอาภรณ์ที่นางสวมนั่นมันชุดอะไร ทำไมถึงได้แดงราวกับพริกทอดเช่นนั้น "หม่อนฉันคืออัครมเหสีของฝ่าบาทเพคะ" จินเฟิ่งยิ้มอย่างเป็นมิตร "อะไรนะ!?" องค์จักรพรรดิทรงคิดว่าตนเองหูเฝื่อนไป "อัค..อัครมเหสีของข้าคือบุตรีของเวยกั๋วกง" น้ำเสียงขององค์จักรพรรดิสั่นระริก ทรงลืมความสง่างามน่าเกรงขามของความเป็นจักรพรรดิไปจนสิ้น จินเฟิ่งไม่นึกประหลาดใจ "หม่อนฉันก็คือบุตรีของเวยกั๋วกง" (เล่ม 1)ความรู้สึกโมโหของจินเฟิ่งนั้นค่อยๆ กลับกลายเป็นความโศกเศร้า หลายปีมานี้นางตุ๋นน้ำแกงไก่มากเกินพอแล้วจริงๆ หากยังให้นางทำต่อไปอีก ไม่แน่ว่าตนเองอาจเผลอโยนสารหนูลงไปทั้งห่อก็เป็นได้ ครั้นคิดมาถึงตรงนี้ นางก็เลิกดิ้นรนขัดขืน แต่ว่าการที่เขาและนางโอบกอดกันอยู่เช่นนี้แม้จะไม่งาน แต่ก็ดีกว่าขดตัวสร้างความอบอุ่นอยู่กับมุมห้องอยู่มากโข ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอกที่ร้อนรุ่มดังไฟแผดเผาของต้วนอวิ๋นจั้ง จินเฟิ่งหรี่ตา รู้สึกว่าแขนที่อยู่ทางด้านหลังค่อยๆ กระชับแน่นขึ้นทุกที สัญชาตญาณบอกนางให้รู้ว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ แต่ถึงกระนั้นร่างกายของนางกลับขยับเข้าหาความร้อนนั้นอย่างมิอาจควบคุม ความอ่อนล้าที่มีมาตลอดทั้งวันก็เริ่มเข้าครอบงำ ในที่สุดนางก็ผล็อยหลับไป ต้วนอวิ๋นจั้งก้มหน้า มองดูเฮยพั่งที่ขยับตัวถูไถไปมาอยู่ในอ้อมแขนอย่างสบาย นางหลุบเปลือกตา หลับไหลไม่ได้สติ ปากก็พึมพำอะไรออกมาประโยคหนึ่ง เขาอดกลั้นหัวเราะไว้ไม่ได้ ที่เฮยพั่งพึมพำออกมาคือ "เต้าหู้ดำอย่างไรก็เป็นเต้าหู้หมือนกัน" หน้าต่างห้องขังที่เต็มไปด้วยใยแมงมุม แสงจันทร์เย็นยะเยือกเงียบเหงาสองสายสาดส่องเข้ามาภายในอย่างไม่ใส่ใจ (เล่ม 2)