ชาววังช่างเล่าเรื่อง(ผี) เรื่องลี้ลับในสังคมของเราไม่ใช่เรื่องแปลก ส่วนใหญ่ก็จะเป็นการบอกเล่ากันในหมู่ญาติสนิทมิตรสหายใกล้ชิดในสิ่งแปลกๆ ที่ประสบพบเห็นกันมา สิ่งเหล่านี้พิสูจน์ไม่ได้ บางท่านก็อาจเชื่อหรือไม่เชื่อ กลายเป็นคำพูดที่พูดกันติดปากว่า "ไม่เชื่ออย่าลบหลู่"

สิ่งที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นประสบการณ์ตรงของแม่ แม่ของฉันคือ ท่านผู้หญิงพึงจิตต์ ศุภมิตร แม่เป็นคนที่ชอบเห็นอะไรแปลกๆ หรือมีสัมผัสอะไรเหนือธรรมชาติมาตั้งแต่เด็ก เรียกว่ามีทรานซิสเตอร์ติดตัวมาตั้งแต่เกิด และก็ไม่ใช่ว่ามีความสุขสนุกสนานกับสิ่งที่เป็น ความจริงแม่เป็นคนกลัวผีเป็นที่หนึ่ง แต่ นั่นแหละ เขาว่าไม่ชอบอะไรก็มักจะได้อย่างนั้น วิญญาณต่างๆ ดูจะชอบแม่เป็นพิเศษ ชอบพาเหรดมาให้ดูเป็นระยะๆ

พอแม่เจออะไรเข้าก็มักจะเล่าให้คนใกล้ชิดฟังเป็นประจำ ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่ได้ฟังเรื่องราวเหล่านี้มาตั้งแต่เด็ก แต่เป็นคนไม่มีซิกศ์เซ้นส์หรือตาพิเศษอะไรใดๆ แม่ก็จะเล่าเรื่องต่างๆ ให้เพื่อนฝูงใกล้ชิดหรือในวงสนทนาบ่อยๆ ยกเว้นตอน "สายโลหิต" ที่แม่ได้ยินมาจากคุณยายอีกทีหนึ่ง

เมื่อฉันปรารภว่าจะเขียนเรื่องที่แม่เล่าเพื่อให้คนอื่นได้ทราบกันบ้างแม่ก็กังวลว่าถ้าเล่าเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้ คนอาจจะหาว่าแม่สติไม่ดีก็ได้คนอะไรเจอผีตลอดเวลา ก็ไม่เป็นไร แล้วแต่จะคิดกันไป ขอให้อ่านกันเอาสนุก อย่าไปจริงจังอะไรกับมันมากนัก ถ้าใครคิดว่าแม่กินข้าวแล้วท้องอืดนอนหลับฝันไปก็อาจจะเป็นเช่นนั้น หรือแม่อาจจะพบเห็นปรากฏการณ์ใดๆ นี้จริงๆ ก็ได้

ก่อนที่จะเริ่มอ่านเรื่องนี้ คงต้องประกาศแบบในโทรทัศน์ว่า เป็นความเชื่อส่วนบุคคล โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วย ความจริงเรื่องที่เล่าสู่กันฟังนี้เป็นเรื่องจริงที่แม่ประสบมา จึงไม่ได้มีซีนอะไรที่มันสยอสยองหรือสนุกสนานจนเกินเลยความเป็นจริงไป แต่ฉันเห็นว่าเป็นเรื่องราวที่น่าสนใจและเป็นเรื่องเล่าสมัยแม่ยังเด็กในช่วงต้นๆ

ซึ่งเป็นเรื่องของคนไทยที่เป็นชนชั้นกลางในกรุงเทพฯ สมัยราวปลายสงครามโลกครั้งที่ 2 น่าที่จะบันทึกไว้ก่อนที่เรื่องราวต่างๆ จะจางหายไปกับกาลเวลา
***********************************************
ชาววังช่างเล่าเรื่องผี (ผีนอกวัง)

แม่เป็นคนที่ค่อนข้างจะป๊อปปูลาร์ เป็นที่รู้จักกันดีในหมู่ข้าราชบริพารที่พระตำหนักจิตรลดารโหฐาน เวลาเดินไปไหน ใครๆ ก็รู้จัก ยกมือไหว้ทักทายกันอย่างเกรียวกราว เนื่องจากเผลอแป๊บๆ แม่ก็ได้เข้ามารับใช้เบื้องพระยุคลบาทมาเป็นเวลา 70 ปีเข้าไปแล้ว แถมออกสื่อบ่อยๆ โทรทัศน์บ้างนิตยสารบ้างมานานหลายปีเต็มที เรียกว่ามาทำง่นในนี้ก่อนใครๆ ความจริงชื่อเล่นจริงๆ ของแม่ที่เคยเรียกกันคือ "จิตต์" ส่วนภายหลังเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกัน หรือทำงานโรงเรียนนายร้อยจุลจอมเกล้าสมัยโน้น เรียกว่า "แต๊ก" โดยได้รับนามมาจากครูที่เคยสอนภาษาเยอรมัน สมัยแม่เรียนโรงเรียนพณิชยการพระนคร (ปัจจุบันคือ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร วิทยาเขตพณิชยการพระนคร) อาจารย์สมพงษ์ตั้งชื่อแม่จากภาษาเยอรมันว่า "tag" แปลว่า "day" หรือวัน นับจากนั้นมา เพื่อนๆ ก็เลยเรียกแม่ว่า "แต๊ก"

ปัจจุบันในวัง ทุกคนจะเรียกแม่ว่า "พี่จู๋" มั่ง "ป้าจู๋" มั่งจนติดปาก จนมีคนให้ความเห็นว่าทำไมแม่เป็นผู้หญิง แต่ชื่อนี้ น้อยคนนักที่จะรู้ว่าชื่อ "จู๋" เป็นชื่อพระราชทานจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว แม่เล่าว่า เนื่องจากทรงเห็นว่าตัวเล็กและไวเหมือนลิง เวลารับสั่งด้วย ต้องพระประสงค์สิ่งใดยังฟังไม่ได้ศัพท์ก็จับไปกระเดียด วิ่งปรื๋อออกไปแล้ว ถูกมั่งผิดมั่ง ส่วนสมเด็จพระนางเจ้าฯ ทรงตั้งชื่อให้เต็มยศพร้อมพระราชทานนามสกุลว่า "นางสาวพึงจู๋ พิมพ์วานร" แถมทรงแก้ชื่อจากชื่อจริงบนหน้าปกสมุดของแม่ด้วยลายพระหัตถ์ด้วย

ภายหลัง แม่เกิดอุบัติเหตุรถคว่ำที่หัวหิน แต่รอดชีวิตมาได้ โดยเสียเพื่อนร่วมงานไปหนึ่งท่าน สมเด็จฯจึงทรงเปลี่ยนชื่อให้ใหม่แก้เคล็ดไม่ให้ดวงจู๋ว่า "เจี๊ยก" เวลาทรงเรียกขาน แม่ต้องตอบว่า "คร่อก" ความหมายคงเดิม และทรงเรียกชื่อนี้มาจนถึงทุกวันนี้ แม้ว่าพระเจ้าอยู่หัว เจ้านายทุกพระองค์ และข้าราชบริพารอื่นๆ จะเรียก "จู๋" เหมือนเดิม บางครั้งพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงมีพระอารมณ์ขัน หยอกเย้าข้าราชบริพาร มีอยู่วันหนึ่ง แม่ใส่ชุดกระโปรงสีเขียวน้ำทะเลยาวบานจีบรอบตัว ทั้งๆ ที่ก็รู้ตัวว่าตัวดำ นั่งเฝ้าถวายงานอยู่ ท่านทอดพระเนตรแม่แล้วทรงเปรยๆ พระราชทานสมญานามว่า "แมลงวันในฝาชี"
*****************************************************
ชาววังช่างเล่าเรื่อง (พญานาค)

ตำนาน เรื่องเล่า ตลอดจนประสบการณ์ของผู้เขียนเองเกี่ยวกับพญานาค นอกจากนี้ ยังมีเรื่องแนวลึกลับอื่นๆ อีก และเรื่องพระราชวงศ์ คือ สมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี ซึ่งผู้เขียนได้รับพระมหากรุณาธิคุณ ตอนเป็นเด็ก เล่มขานตำนานนาคที่อยู่คู่คนไทยมาช้านาน จากผู้เขียน "ชาววังช่างเล่าเรื่อง (ผี)" และ "ชาววังช่างเล่าเรื่อง (ผีนอกวัง)" อันลือลั่น

**********************************************************
ชาววัง ช่างเล่าเรื่อง (ผีต่างแดน)

“จินต์ชญา” ผู้เขียน ชาววังช่างเล่าเรื่อง (ผี), ชาววังช่างเล่าเรื่อง (ผีนอกวัง) และ ชาววังช่างเล่าเรื่อง (พญานาค) ที่ได้รับการต้อนรับจากผู้อ่านเป็นอย่างดีจนต้องพิมพ์ซ้ำหลายครั้ง ยังมีเรื่อง (ผี) ที่อยากเล่าให้ฟังอีกหลายเรื่อง คราวนี้เรื่องส่วนใหญ่เกิดขึ้นในต่างประเทศ หนังสือเล่มนี้จึงได้ชื่อว่า ชาววังช่างเล่าเรื่อง (ผีต่างแดน) แพรวสำนักพิมพ์ยินดีที่ได้จัดพิมพ์เรื่องเล่าชุดล่าสุดของ “จินต์ชญา” สู่บรรดานักอ่านและแฟนๆ ของเธอ และหวังว่า ชาววังช่างเล่าเรื่อง (ผีต่างแดน) เล่มนี้ จะเป็นที่ถูกใจเช่นเดียวกับสามเล่มที่ผ่านมา เรื่องผีที่ยังเล่าไม่หมด จากผู้เขียน "ชาววังช่างเล่าเรื่อง" อันลือลั่น