คือ จขบ.ชอบนักเขียนการ์ตูนจีนคนหนึ่ง ชื่อ เจิ้งเวิ่น วันนี้หมีกอล์ฟและแมวน้ำกิฟต์ได้พาจขบ.ไปเซนทรัลแอร์พอร์ต จึงได้เห็นการ์ตูนที่เจิ้งเวิ่นวาด เรื่องฤทธิ์กระบี่อเวจี (แต่คนอื่นเขียนเรื่องเป็นอีกคน) เห็นมีสองเล่มแต่ก็ซื้อมาเล่มเดียว ตอนนี้เริ่มคิดว่าซื้อมาทั้งสองเล่มก็หมดเรื่อง ไม่รู้นี่หว่าว่าสองเล่มจบ (จริง ๆ ไม่แน่ใจด้วยว่าเจิ้งเวิ่นไม่ได้เขียนเรื่องเองแล้วจะได้อย่างใจหรือเปล่า เลยเอาเล่มเดียวก่อน)

เจิ้งเวิ่นเป็นมนุษย์ที่สุดยอดแห่งความ expressive แบบเว่อร์ ๆ คือเวลาอ่านการ์ตูนพี่แกจะหาสาระอะไรไม่เจอแม้แต่เพียงหยาดหยด แต่จขบ.ชอบแกมากเพราะแกบ้าทุกหยดแบบไม่ต้องกั๊ก (แอ้ง) มันแล้ว ชนิดที่เรียกว่ารู้สึกยังไงก็คายออกมาเลย เวลาอ่านแล้วจะรู้สึกปลดปล่อยในความบ้าและติงต๊อง และสะใจของแกอย่างยิ่ง และจขบ.นับถือในอิสระเสรีภาพแห่งการปลดปล่อยพลังดิบของแกอย่างยิ่ง ที่เรียกว่าพลังดิบนี่ไม่ได้หมายความว่ามีเซ็กซ์ หรือฆ่ากันโหด ๆ หรืออะไรอย่างนั้น แต่หมายความว่าเสียใจก็ร้องไห้ ดีใจก็หัวเราะ อยากจะวาดไอติมโคนยักษ์หล่นลงมาจากฟากฟ้ามาทับตัวละครก็วาด (สาบานว่ามีจริง ๆ) ที่จริงแล้วไอ้กระบี่อเวจีนี่มีฉากที่ชอบสุด ๆ คือมีตัวละครตัวหนึ่งโชว์เทพด้วยการกำกาน้ำชาให้น้ำข้างในระเหยออกมาเป็นเมฆ (จิ๋ว) มีฟ้าร้องฟ้าผ่าและก็ตกลงมาเป็นฝนน้ำชาใส่แก้วแก แบบว่าคิดได้ไงวะ ทนไม่ไหวแล้ว

และขอบอกว่าทั้งหมดทั้งมวลนี้ พี่แกไม่ได้จงใจทำให้เป็นตลกเลยแม้แต่น้อย (หรืออาจจะตลกก็ได้ แต่แกจริงใจว่ะ) คือไม่มุกไม่เมิกอะไรทั้งนั้น จริงใจสุด ๆ นี่คือความเป็นจริง นี่คือโลกของแก ใครจะทำไม ว่าไปแล้วก็มีบางอย่างคล้าย ๆ บากิ คืออะไรของมรึงตลอดเรื่อง (ยิ่งหลัง ๆ ยิ่งอะไรของมรึงมากขึ้นทุกที) แต่ความหลุดโลกนั้นก็ให้ความรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยอะไรบางอย่าง แบบแกจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ ดิบเถือ่น ไม่เห็นต้องคิดถึงสาระ และอะไรของมรึงจนกลายเป็นฮา ที่สำคัญเฮียเจิ้งเวิ่นวาดรูปสวยเทพมาก ๆ ไม่ได้เป็นเส้นง่าย ๆ แบบบากิเลย อารมณ์มันเลยยิ่งขัดแ้ย้งหนักขึ้นไปอีก แบบว่ารูปวาดอันงามเทพของแกจู่ ๆ ก็ทำอะไรพิลึกขึ้นมาเฉย ๆ ได้ไงไม่ค่อยเข้าใจ แต่เอาเถอะ ตลกดีก็แล้วกัน

จขบ.ก็ค่อย ๆ ตามเก็บเรื่องของแกมาทีละเรื่องสองเรื่อง เท่าที่หาเจอ แต่ละเรื่องไม่มีสาระอะไรเลย (สาบาน) แต่สวยมาก และปลดปล่อยดีมาก คิดว่าแกเป็นคนมีพรสวรรค์มากคนหนึ่ง ที่จริงแล้วในฐานะที่จขบ.เป็นคนค่อนข้างสตริคกับตัวเอง (ในบางแง่) เลยทำให้รู้สึกว่าเฮียเจิ้งเวิ่นนี้เหมือนได้รับพรจากสวรรค์จริง ๆ เป็นอิสระแล้วจากอะไรทั้งปวง ไม่มีความจำเป็นต้องคำนึงถึงอะไร เพี้ยนให้ตายไปเลยจนทุกคนต้องยอมแกเอง (ว่าไปแล้วในแง่นี้ก็คล้าย ๆ มุราคามิ) จขบ.ไม่มีความเห็นว่าคนเราต้องมีสาระเท่านั้นถึงจะแน่ แต่เห็นว่าคนที่ใช้พลังของตนได้เต็มที่โดยไม่ต้องกั๊กเลย ก็เป็นคนแน่มาก ๆ เหมือนกัน แม้จะฮาโคตรอะไรของเฮียตลอดทั้งเรื่อง ก็ยังนับถือในจุดนี้ของแกมาก

ว่าแล้วชอบขนาดนี้เห็นทีต้องหาเรื่องกลับไปซื้อเล่มสองเร็ว ๆ