ออกจากจวนมาไขคดี 1
เพราะ ‘เฉินอิ๋ง’ อยู่อย่างเงียบๆ ไร้ชื่อเสียงไร้ผู้คนสนใจมาโดยตลอดในวันที่นางก้าวย่างออกมา ‘ไขปริศนาแรก’ ชื่อเสียงของนางถึงได้กลายเป็นที่รู้จักเฉินอิ๋งไม่เหมือนกับผู้ใด เพราะนางมีความทรงจำที่แปลกประหลาดทั้งหมดรวมสามชาติไม่เพียงแต่มีสติปัญญาเฉียบแหลมดั่งคนยุคปัจจุบันยังเคยผ่านการแก่งแย่งภายในเรือนหลังมาชาติหนึ่ง และนางเกลียดชังมันมากๆที่น่าแปลกคือตัวนางในชาตินี้มักจะฝันเห็นความทรงจำของนักสืบผู้หนึ่งแล้วด้วยว่าเคยได้ ‘สัมผัส’ กับการไขคดีมาเยอะ จึงเกิดความสนใจในสิ่งนี้ขึ้นมาในวันที่พี่สาวของเฉินอิ๋งถูกใส่ความว่าเป็นขโมยแค่มองด้วยตาก็รู้ว่าต้องทำลายชื่อเสียงย่อยยับเป็นแน่ไม่มีใครคาดคิดว่าเฉินอิ๋งจะพลิกสถานการณ์ได้กลางคันด้วยปฏิภาณไหวพริบที่ละเอียดรอบคอบทว่าการแก้ปัญหาความขัดแย้งระหว่างอิสตรีชั้นสูง แท้จริงแล้วไม่ใช่เรื่องง่ายดายเพียงนั้นด้วยเหตุนี้จึงได้สร้างความขุ่นเคืองแก่จวนองค์หญิงใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังเป็นอย่างมาก
แต่นั่นก็คือจุดเปลี่ยนครั้งยิ่งใหญ่ให้นางได้พบกับ ‘เขา’และให้นางได้ก้าว ‘ออกจากจวนมาไขคดี’อย่างเต็มตัว

ออกจากจวนมาไขคดี 2
กัวย่วนยังคงสร้างเรื่องให้ผู้อื่นไม่หยุด แม้เฉินอิ๋งไม่อยากยุ่งเกี่ยวก็ไม่อาจหลบลี้ยิ่งรู้ว่าเรื่องที่ตนเองสร้างมักถูกคุณหนูสามสกุลเฉินขัดขวาง นางก็ยิ่งเคียดแค้นอีกฝ่ายมากขึ้นด้านเฉินอิ๋งไม่มีเวลามาเล่นสนุกกับเด็กสาวเช่นกัวย่วนนางพบเจอเรื่องราวปริศนาที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น และผู้ตายก็คล้ายว่ากำลังรอให้นางคลี่คลาย
จวนผู้สูงศักดิ์แห่งเมืองหลวงเหตุใดถึงได้มีศพปริศนาซุกซ่อนอยู่มิหนำซ้ำยังไม่ใช่หนึ่งศพ แต่เป็นสองเฉินอิ๋งที่รับรู้เรื่องราวนี้เข้าแล้วมีหรือจะยอมปล่อยปละละเลยไม่สนใจ นางต้องไขคดีให้ได้
แล้วก็เข้าทียิ่งที่เผยซู่มาปรากฏตัวเบื้องหน้านางเช่นนี้ทว่าชายผู้นี้ไม่รู้เป็นอย่างไรถึงคิดว่านางก็แคเด็กสาวที่อยากเล่นสนุกเท่านั้น มิใช่อยากหาตัวคนร้ายอย่างจริงจังหากคนอย่างเฉินอิ๋งนับว่าแค่สืบคดีเล่นๆ เช่นนั้นในโลกนี้ก็ไม่มีใครจริงจังแล้วเผยซู่ผู้นี้คิดกับนางเยี่ยงนี้ได้อย่างไร ช่างไม่ยุติธรรมกับคนที่เห็นโลกมามากเช่นนางจริงๆนางรู้สึกกับเขาเสมือนพบเจอสหายร่วมทางขณะกำลังเดินทางอยู่เพียงลำพัง ทว่าเขากลับคิดต่างเช่นนั้นเผยซู่กับนางอาจไม่ได้ร่วมเดินอยู่บนวิถีเดียวกันเสียแล้วกระมัง
อย่างน้อยๆ ก็ตอนนี้ล่ะนะ ออกห่างจากนางได้สักหน่อยก็คงจะดีมากเลยทีเดียว

ออกจากจวนมาไขคดี 3
หลี่ซีกับเหอสุยเข้ากันได้ดีมากขึ้นเนื่องจากไม่ชอบงานเย็บปักถักร้อยเช่นเดียวกัน เมื่อเดินทางถึงอำเภอเผิงไหลทุกคนก็ลงจากรถม้า หลี่ซีที่ไม่ค่อยได้ออกจากเรือนตื่นเต้นอย่างมาก ผิดกับเหอสุยที่ดูไม่ตื่นเต้นเพราะน่าจะเป็นคนที่ได้ออกจากเรือนบ่อยครั้ง เฉินอิ๋งคอยสังเกตท่าทางของคนที่ร่วมเดินทางทั้งหมด รวมถึงหลี่หัง กัวหว่านและเยี่ยชิงที่ดูแล้วไม่ใช่แค่สาวใช้ธรรมดาผู้นั้นด้วย
จากนั้นทุกคนก็ออกเดินทางต่อ ทว่าเฉินจวิ้นต้องอยู่ที่อำเภอเผิงไหล นั่นเป็นการจัดการของหลี่เหิง ที่เหล่าสตรีทั้งหมดคาดไม่ถึงก็คือขบวนเดินทางถูกลอบโจมตี เยี่ยชิงเปิดเผยตัวในที่สุดว่าตนเองเป็นวรยุทธ์และถูกส่งมาดูแลพวกนาง เพียงแค่ว่าไม่บอกว่าใครส่งมา
หลี่ซีคิดหาเหตุผลที่ขบวนเดินทางนี้ถูกลอบโจมตีได้ ด้วยหลี่เหิงต้องการยื่นฎีกากล่าวโทษขุนนางโลภมากพวกนั้น แต่ในเวลาเดียวกันก็เกรงคนพวกนั้นจะลงมือกับพวกนางตรงๆ ดังนั้นหลี่เหิงถึงได้จงใจให้หนีซื่อมารดานางพาพวกนางมาจุดธูปไหว้พระ เรื่องนี้อันที่จริงก็แค่ฉากบังหน้าเท่านั้น หลี่เหิงให้เปลี่ยนทิศทางกะทันหัน ส่งพวกนางไปยังอีกอำเภอหนึ่ง
หลี่หังให้เฉินจวิ้นกับบุตรชายคนรองหลี่เก๋ออยู่ที่เดิม น่าจะเพราะต้องการล่อลวงศัตรู เพียงแต่ว่าเขานั้นจะสามารถปกป้องคนทั้งสองได้จริงหรือไม่เป็นสิ่งที่เฉินอิ๋งเองก็ไม่มั่นใจ เฉินอิ๋งพยายามควบคุมตนเองไม่ให้วู่วามเรียกหยุดรถม้ามุ่งหน้ากลับไปยังอำเภอเผิงไหล คนพวกนั้นจะยอมทำตามคำสั่งนางหรือไม่ไม่จำเป็นต้องพูดถึง เพราะแค่เยี่ยชิงผู้เดียวก็น่าจะยับยั้งการเคลื่อนไหวของนางได้แล้ว ในเมื่อคนที่คุมหมากกระดานนี้คือหลี่หัง เช่นนั้นการใคร่ครวญตัดสินใจของเขาก็น่าจะเชื่อถือไว้วางใจได้มากกว่าการตัดสินใจของนางในยามนี้ เฉินอิ๋งจึงพยายามหักใจเป็นผู้ตามที่ดี จนกระทั่งขบวนถูกโจมตีอย่างนั้น ยามนั้นเองที่นางต้องก้าวขึ้นมาเป็นผู้นำขบวนด้วยตนเอง
คดีทุจริตทั้งหลายทั้งปวงมักมีขุนนางพ่อค้าวาณิชร่วมด้วยเสมอ สกุลหานเป็นพ่อค้าผู้มั่งคั่งของเติงโจว เชื่อว่าย่อมเข้าใจเส้นสนกลในของเรื่องนี้ เมื่อพวกเขาตกลงรับปากช่วยเหลือ เช่นนั้นหลี่เหิงย่อมต้องส่งครอบครัวของพวกเขาออกมา ถือเป็นการช่วยเหลือปกป้องคุ้มครองอีกฝ่าย นั่นก็คือเหตุผลที่กัวหว่านและญาติผู้น้องทั้งสามของนางอันได้แก่หานสวิน คุณหนูใหญ่หานเหยาอี๋ คุณหนูรองหานเหยาได้ ‘บังเอิญ’ มาร่วมทางด้วยในครานี้