เรื่องราวของเวอรอนิกา หญิงชราวัย 86 ปี ผู้อยู่คนเดียวในคฤหาสน์ริมทะเล ณ สก็อตแลนด์ ไม่มีครอบครัว ไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อนฝูง มีแค่ไอลีน แม่บ้านรายวัน กับความร่ำรวยที่ได้มาจากอดีตสามี ทุกวันนี้แทบจะไม่มีใครได้พบเวอรอนิกา แล้ว เพราะเธอใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในบ้านเพียงลำพัง

​เวอรอนิกาไม่เคยให้ใครเห็นหน้าสดตอนไม่ได้ทาลิปสติกสีแดงทับทิม เธอเป็นคนมุทะลุ ถ้าจะทำอะไร หรือต้องการอะไร ก็ต้องได้แบบนั้น เชื่อมั่นในตัวเองสูง แม้จะหลงๆ ลืมๆ แล้ว แต่ก็ยังยืนยันเสมอว่าความจำของตนยังดีอยู่เหมือนเคย ชีวิตของเวอรอนิกาทำอยู่ไม่กี่อย่างเท่านั้นคือ จิบชาดีๆ ดูสารคดีสัตว์โลก และออกไปเก็บขยะที่หาด ส่วนเรื่องที่เธอทนไม่ได้เลยในชีวิตคือการเปิดประตูทิ้งไว้

​วันหนึ่ง เวอรอนิกาเจอหีบใส่ของเก่าที่แม่บ้านรื้ออกมา ในนั้นมีสมุดบันทึกสมัยสาวๆ ที่เธอไม่กล้าเปิดอ่านมาหลายสิบปี แค่เห็นหีบใส่ของใบนั้น อดีตที่ทำเป็นลืมไปก็กลับมาเล่นงาน จนทำให้เธอตัดสินใจจ้างเอเจนซี่สืบหาคนในครอบครัวที่เข้าใจมาตลอดว่าไม่หลงเหลือใครแล้ว ซึ่งปรากฎว่าเจอหลายชาย 1 คนชื่อ แพทริกอยู่ประเทศอังกฤษ เธอจึงเขียนจดหมายไปหา และบินไปพบ

​แพทริก ผู้ชายที่โดนแฟนทิ้งมาหมาดๆ ทำงานร้านซ่อมจักรยาน เงินไม่มี พึ่งพิงกัญชาในบางครั้ง ต้องเจอเวอรอนิกา ที่แม้จะอายุ 86 ปี แต่ก็ยังทาปากแดง แต่งตัวเนี้ยบ ถือกระเป๋าสีจัด และถือสาเรื่องมารยาทยิ่งกว่าอะไร เพราะฉะนั้นการเจอกันครั้งแรกของทั้งคู่เลยค่อนข้างวิบัติ เมื่อกลับมาถึงสกอตแลนด์ เวอรอนิกาจึงตัดสินใจว่า หลานชายไม่เหมาะสมจะได้มรดกของเธอ ดังนั้น เธอจะยกทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้ทีมวิจัยเพนกวิน สัตว์ที่เธอหลงรัก ณ แอนตาร์กติกาแทน

​เวอรอนิกาออกเดินทางไกลตามลำพัง ซึ่งน่าจะเป็นครั้งสุดท้ายในช่วงบั้นปลายชีวิตแล้ว มุ่งหน้าสู่เกาะล็อกเก็ต บริเวณขั้วโลกใต้ เพื่อไปพบนักวิทยาศาสตร์เหล่านั้นและเพนกวิน เธอจะใช้ชีวิตอยู่ในสภาพอากาศที่โหดร้ายถึง 3 สัปดาห์ แม้ทีมวิจัยจะพยายามหยุดการเดินทางของเธอ แต่ก็ไม่สำเร็จ เวอรอนิกาจึงมาถึงศูนย์วิจัยชั่วคราว และอาศัยกับพวกเขาแบบไม่มีความราบรื่นใดๆ …

ผู้เขียน :
เฮเซล ไพรเออร์
แปล :
ธิดารัตน์ เจริญชัยชนะ
ผู้ออกแบบปก :
pearpudding
จัดพิมพ์ :
Sandwich Publishing
จำนวน :
416 หน้า