"รักแรกพบ" คำคำนี้ดูจะเป็นสิ่งที่ทุกคนใฝ่ฝันถึง ความรักของคนคู่หนึ่งก็เริ่มต้นขึ้นแบบนั้นเช่นกัน พวกเขาคือพ่อกับแม่ของเธอ สามสิบปีที่แล้วพ่อของเธอเป็นทหารอยู่ที่ชายแดนภาคตะวันตก แม่ของเธอเป็นครู ท่านทั้งสองตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกพบ และสี่ปีให้หลังพวกท่านก็ถ่ายทอดความรักเหล่านั้นมาที่ลูกสาวคนเดียวคนนี้ เธอมีชื่อว่า "รักแรกพบ" หญิงสาวมองเงาของตัวเองซึ่งสะท้อนผ่านกระจกขนาดเต็มตัว ผู้หญิงที่ยิ้มอยู่ในกระจกนั้นไว้ผมยาวเลยท้ายทอยมาเล็กน้อยหรือเรียกว่าทรงล็อบ ตามสมัยนิยม นัยน์ตาของเธอทอประกายสุกใส รอยยิ้มที่ประดับบนริมฝีปากแลดูซุกซนมากกว่าอ่อนหวานตามชื่อตน

กางเกงยีนที่ชอบสวมใส่หมดความหมายเมื่อคนที่เธอมีนัดด้วยขอให้เธอแต่งตัวสวยๆ เพื่อไปพบเขา รักแรกพบจึงเลือกสวมเดรสผ้าลินิน เธอยกสองมือจับหน้าอกอันเรียบแบนของตนก่อนหัวเราะขัน เอาเถอะ เธอคงทำอะไรกับเจ้าส่วนนี้ไม่ได้นอกจากทำใจ คิดดังนั้นจึงคว้ากระเป๋าสะพายพาดบ่าแล้วแล้วก้าวออกไปจากห้องนอน เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขณะเธอกำลังคล้องกุญแจบ้านทาวน์เฮ้าส์ สองชั้นที่พ่อแม่เก็บหอมรอมริบผ่อนจ่ายนับแต่เธอเริ่มเข้าอนุบาล เผื่อว่าในคนาคตลูกสาวของพวกท่านจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ "จ๋าพ่อ" "รักทำอะไรอยู่เหรอลูก นี่อยู่บ้านหรือเปล่า พ่อจะลงไปหา" "รักกำลังจะออกไปหาเพื่อนจ๊ะ" "แม่บอกพ่อเขาแล้ว วันวาเลนไทน์ทั้งทีนี่นะ" เสียงอ่อนใจซี่งแทรกเข้ามาทำให้รู้ว่าพวกท่านเปิดสปีกเกอร์โฟนไว้" มาหวงลูกสาวอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้ รักคบกับดลมาตั้งแต่มหาวิทยาลัย"




*71