"สวยจังเนอะ"

ทะเลหมอก...เมื่อหมอจากริมผาสูjเวิ้งหุบเขาเบื้องหน้า

สวยจัง อย่างที่สาวเจ้าของเสียงใสใส เอ่ยอุทาน

และรอยยิ้มกระจ่างใจ ที่เบิกบานสุดสุดในยามนี้ ฉายออกเต็มแววตา

ส่งให้แก้มแดงระเรื่อด้วยเลือดฝาดยามต้องลมหนาว

บนวงหน้างามละมุ่นดูออ่นเยาว์นั้น ช่างน่าขโมยหอมแก้มเป็นที่สุด

เขาละสายตาจากพวงแก้มใส ก่อนจะเผลอไผลไปอย่างใจ

มองตามดวงตากลมโตที่เจ้าของร่างบาง ยามนี้นั้งห่อตัวมองไปอย่างหลงใหล

"ขุนเขากับสายน้ำ ธรรมชาติสร้างมาให้เป็นของคู่กัน"

ดวงอาทิตย์สีแดงดวงโต โผล่พ้นทิวเขา

แทนที่ความอุ่นจะไล่สายหมอกให้จากไป กลับยิ่งดูหนาแน่ขึ้น

ยอดเขาที่โผล่พ้นขึ้นจึงเหมือนเป็นเกาะแก่งกลางทะเลทอประกายวิบวับ งดงามนัก

"จริงค่ะ ต้นน้ำสายไหลมาจากภูเขา ถ้าไม่ภูเขาก็คงไม่มีแม่น้ำ"

"และถ้าไม้มีแม่น้ำจริงๆ ภูเขาคงหมดความหมาย..."

สายธารไม่ตอบ หันมองคีรีอย่างค้นหา..ประโยคถัดไปนี่หรือเปล่า ที่เธอเคยคิด

สิ่งที่สำคัญที่สุด ไม่ใช่เพียงการที่เธอให้โอกาสแก่เขา

หากเป็นเพราะ... เธอให้โอกาสตัวเอง

"แล้วคีรีกับสายธารล่ะครับ จะอยู่คู่กันได้หรือเปล่า"




*73