ลมหวนเจ้าเอย - เฌอรามิล

📦 จัดส่งใส่กล่อง ห่อบับเบิ้ลให้อย่างดีค่ะ
🪄 แถมถุงซิบล็อกกันฝุ่นค่ะ

💙 คำโปรย

ร่างใหญ่ค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วเดินไปที่เตียงของเด็กหญิงตัวน้อยซึ่งขดตัวหลับปุ๋ยอยู่ใต้ผ้าห่ม สองมือจับราวกั้นเตียงเอาไว้แล้วเพ่งพินิจใบหน้าไร้เดียงสา สองแก้มยุ้ยชวนให้อยากก้มลงไปหอมสักฟอดคงชื่นใจไม่น้อย ริมฝีปากเล็กขมุบขมิบคล้ายกำลังละเมอ

อมันต์เผลอยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ความสุขน้อยๆ มันก่อตัวขึ้นในใจอย่างประหลาดพร้อมกับความรู้สึกสำนึกผิดซึ่งอัดแน่นอยู่เต็มอก

ลูกของเขา...ชายหนุ่มมั่นใจ ทั้งวงหน้าจมูกปากคิ้ว เธอเหมือนเขาทุกอย่าง เว้นแต่โครงหน้าและดวงตาที่ถอดแบบมาจากผู้เป็นแม่ไม่มีผิดเพี้ยน กลมมน...น่ารักปนหวาน

“บุษบามินตรา” ชื่อของเธอ ช่างเสนาะหูและสละสลวยเหมาะสม เด็กคนนี้คงไม่เคยมีที่ติเลยแม้แต่รอยยุงกัด กลับต้องมาได้รับบาดเจ็บถึงขั้นนอนโรงพยาบาลเพราะเขา...

“แกชื่อ...หนูมิ้นเหรอ” อมันต์เดินเข้ามายืนใกล้เธอแล้วเอ่ยถาม เขาไม่ได้คาดหวังจะได้รับการตอบกลับ แค่เพียงอยากเปิดบทสนทนากับหญิงสาวก็เท่านั้น

ห้าปีที่เขาคิดว่าเธอกับลูกได้จากโลกนี้ไปแล้ว ความรู้สึกมันเกินบรรยายเมื่อได้มาพบเจอกันอีกครั้ง
ยิ่งกว่าความฝัน...เหนือกว่าจินตนาการใดๆ...

“ขอโทษนะคะคุณพยาบาล...ฉันขอย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับลูกได้ไหม และไม่อนุญาตให้ใครเข้าใกล้เราสองคนนะคะ” เธอหันไปมองพยาบาลที่ประจำอยู่ห้องนี้

“เราไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใคร ฉัน...จะหาเงินมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลเองค่ะ” เภตราเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน

“ฉันรับผิดชอบตัวเองกับลูกได้” น้ำเสียงของเธอแข็งกร้าวและแน่วแน่กว่าตอนแรก
ร่างใหญ่ที่ยืนฟังถ้อยคำนั้นถึงกับสะท้าน เขาก้าวถอยห่างออกมาจากเธอเล็กน้อยอย่างจำนน ในโลกของเธอตอนนี้ ไม่ได้มีเขาอยู่ด้วยซ้ำ

ไม่มอง...
ไม่คุย...
ไม่ฟัง...
ไม่สนใจ...