Midnight Fantasy สถานีขี้เซาของเราสองคน12.10 P.M. "ฉันว่ายัยมีมี่อาจจะเป็นโรคร่าเริง" เพื่อนสนิทคนที่หนึ่งของฉันบอก แล้วเพื่อนสนิทคนที่สองก็ทำหน้าเหลือเชื่อใส่ "ร่าเริง?" มันหันมามองสภาพตาปรือๆ จะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่ของฉันแล้วก็เอาแต่ส่ายหัวไปมา "ถ้าอย่างยันมีมี่เรียกว่าร่าเริง ทุกคนบนโลกนี้คงเข้าขั้นบ้ากันหมดแล้วมั้ง" ฉันฟังแล้วก็ยิ้มออกมาทั้งๆ ที่ตาจะปิดอยู่แล้วนั่นแหละ จริงๆ ฉันก็ร่าเริงนะ เพียงแต่ตอนนี้ง่วงนอนมาก ซึ่งถ้าจะให้พูดตามตรงก็ ช่วงนี้ฉันนั่งเรียนไปง่วงไปทุกวัน ง่วงมันตลอดเวลา เหมือนใช้ชีวิตอยู่ในดินแดนแห่งความง่วงยังไงก็ไม่รู้ แต่เรื่องมันก็มีที่มาที่ไปอยู่นะ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนค่ะ ฉันชื่อมีมี่อายุสิบแปดปี กำลังเป็นเฟรชชี่คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชีของมหาวิทยาลัย KNU เนื่องจากมหาวิทยาลัยอยู่ค่อนข้างไกลจากบ้านแถมยังต้องฝ่าด่านรถติดใจกลางเมือง ป่าป๊าหม่าม้าเลยตัดสินใจให้แทนว่าฉันควรอยู่หอดีกว่า จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินทางไปกลับวันละตั้งสี่ห้าชั่วโมง หม่าม้าพาฉันมาฝากใว้ที่หอพักของพี่สาวของเพื่อนสนิทสมัยเรียน "หอพักหญิงแจ่มจันทร์" หรือที่พวกเราเรียกกันย่อๆ ว่า "หอป้าแจ่ม" ทำเลดีมาก อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยหลายแห่ง ใกล้ห้างสรรพสินค้า สวนสาธารณะ ร้านอาหาร โรงพยาบาล ใกล้นั่น ใกล้นี่ ใกล้ทุกอย่าง