Nightmare อยากให้คืนนี้ไม่ต้องฝันร้าย 1-2 (2 เล่มจบ)ถ้าอยากหนีจากฝันร้ายก็แค่ตื่นมาพบกับเช้าวันใหม่ แต่อาจเพราะความสุขเพียงน้อยนิดที่หลงเหลืออยู่ในอดีตที่ทำให้ รัตติกาล ยอมโอบอุ้มฝันร้ายเอาไว้ในอุ้งมือ ต่อให้มันทิ่มแทงเขาจนเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม จวบจนเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เขาได้มาพบกับพี่เลี้ยงหนุ่ม อารัณย์ คนที่คอยจ้องจับผิดความสัมพันธ์ของเขากับลูกชาย ก่อให้เกิดความระหองระแหงกันตั้งแต่ครั้งแรกเจอ ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนที่ดูเหมือนความเกลียดขี้หน้าระหว่างกันจะค่อยๆ ขับความหมองหม่นในอดีตของรัตติกาลให้จางลง และพาเอาอารัณย์เข้ามาอยู่ในชีวิตของเขามากขึ้นทุกทีๆ ถึงเวลาแล้วหรือยังนะที่รัตติกาลจะได้ตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย อันยาวนานราวกับไม่มีวันสิ้นสุดนี้เสียทีแสงไฟลอดออกมาจากห้องของผู้บริหารสำนักพิมพ์ชื่อดัง แม้เวลานี้จะล่วงเข้าสู่วันใหม่ไปสักพักแล้ว ร่างสูงโปร่งของ รัตติกาล กำลังนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พลางมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ถูกแซมด้วยแสงไฟของกรุงเทพมหานครอย่างเหม่อลอย จนกระทั่งเสียงเตือนจากโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอย่างเอาเป็นเอาตายดึงสติของเขากลับมา ว่าไง ไอ้กาล ทำไมมึงยังไม่กลับบ้าน เสียงของ นิล ที่ควบตำแหน่งทั้งเพื่อนสนิทและนักเขียนมือทองประจำสำนักพิมพ์ของรัตติกาลดังลอดออกมาพร้อมกับเสียงดนตรีที่คลอมาตามสาย ทำให้รัตติกาลรู้ว่าไอ้เพี่อนตัวดีคงกำลังนั่งดื่มอยู่ที่คลับประจำของพวกเขา ร่างโปร่งลุกยืนแล้วหยิบกุญแจรถพร้อมกระเป๋าเอกสารใบย่อมพลางปิดไฟที่โต๊ะทำงานก่อนออกจากห้องไปอย่างไม่รีบร้อนอยู่เคลียร์เอกสารนิดหน่อย เดี๋ยวเจอกันที่ร้าน ห่า ไม่ต้องมา กลับบ้านไปพักผ่อนไป หึ ไปแดกเหล้ากับมึงนี่ไวคือการพักผ่อนของกู รัตติกาลปล่อยให้เพื่อนตัวดีบ่นกระปอดกระแปดไปคนเดียวจนพอใจและยอมตัดสายไปเอง ก่อนจะพาร่างของตนไปยังรถที่จอดไว้แล้วขับออกไปอย่างไม่เร่งร้อน แต่ด้วยถนนโล่งๆ ยามนี้กลับทำให้รัตติกกาลขับรถมาถึงสถานบันเทิงตามที่ตั้งใจไว้โดยใช้เวลาไม่นาน แม้ว่าจะดึกมากแล้วแต่นักท่องราตรีทั้งหลายยังยังคงมีอยู่ไม่น้อย สายตาเหล่านั้นกำลังจับจ้องมาที่ร่างสูงโปร่ง ในชุดเสื้อเชิ้ตพับแขนที่เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับคาบบุหรี่ไว้ในปาก แต่ถึงอย่างนั้นรัตติกาลก็ไม่ได้สนใจอะไร เขาเดินตรงไปยังส่วนของบาร์ที่มีเพื่อนของตนนั่งหมุนแก้วว้อดก้าในมือเล่นไปมา