เราก็คงบอกได้เพียงว่า ปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตร คือพระสูตรบทสำคัญของในพุทธศาสนาฝ่ายมหายานและวัชรยาน หัวใจของ ปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตร คือ ศูนย์, ศูนยตา หรือ ความว่าง ซึ่งพระสูตรบทนี้สำคัญขนาดที่มีการนำมาตีความไปหลายรูปแบบ มีตั้งแต่การเพิ่มเติมรายละเอียดมากมาย (อาทิ ปัญจวิงศตะสาหัสริกา ปรัชญาปารมิตาสูตร-พระสูตรว่าด้วยปรัชญาปารมิตา อันประดับประดาด้วยพระคาถา จำนวน 250,000 พระคาถา) จนถึงพระสูตรที่มีเพียงคำเดียว (คือ อลปากษรปรัชญาปารมิตาสูตร พระสูตรว่าด้วยปรัชญาปารมิตา อันประกอบด้วยอักขระเพียงหนึ่งเดียว) ซึ่งทั้งหมดล้วนเป็นพระสูตรที่กล่าวถึงปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตรทั้งสิ้น และยังมีพระอรรถกถาจารย์ได้รจนาอรรถกถาเพื่ออธิบายปรัชญาปารมิตาสูตรอีกจำนวนมาก เรื่องราวของปรัชญาปารมิตาสูตรจึงมีตั้งแต่ถ้อยคำในคัมภีร์, ภาพวาดหรือรูปเคารพที่เป็นรูปแทนของ พระแม่ปรัชญาปารมิตา ไปจนถึงเรื่องเล่าที่เป็น ตำนานธรรม ที่ถูกเล่าสืบต่อกันมา
หนึ่งในเรื่องเล่าเกี่ยวกับปรัชญาปารมิตาหฤหัยสูตรที่เราอาจจะคุ้นกันอยู่แต่ไม่รู้ซึ้งถึงความเกี่ยวข้องก็คือเรื่องของ พระถังซำจั๋ง หรือ พระอาจารย์เสวียนจ้าง ผู้เดินทางจากประเทศจีนไปยังชมพูทวีปเพื่อแสวงหาพระธรรมคำสอนที่ยังปรากฏอยู่ในสังคมอินเดียในช่วงเวลาหลังพุทธปรินิพพานแล้ว 1,100 กว่าปี ซึ่งมีบันทึกว่าในการเดินทางฝ่าทะเลทรายและความยากลำบากทั้งหลายนั้น ท่านก็ได้ยึดการสวดท่องคัมภีร์ปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตรเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจมิให้หวั่นไหวไปกับอุปสรรคทั้งหลาย

ความสำคัญของปรัชญาปารมิตาหฤหัยสูตรที่กล่าวถึงในที่นี้เป็นเพียงเสี้ยวส่วนหนึ่งเท่านั้น หากแต่ประสบการณ์ความผูกพันต่อพระสูตรบทนี้ของอาจารย์ประมวล เพ็งจันทร์ ตั้งแต่วัยเยาว์จนย่างเข้าวัยชรา และเรื่องราวในประวัติศาสตร์ที่ท่านได้ค้นคว้ามาตลอดชีวิต รวมทั้งประสบการณ์ส่วนตัวที่ได้ผ่านการภาวนาพระสูตรบทนี้มาอย่างยาวนาน ทั้งในชีวิตประจำวันและในสถานการณ์สำคัญของชีวิต ก็จะกลายเป็นเรื่องราวเนื้อหาในหนังสือเล่มนี้ให้เราได้เรียนรู้ไปพร้อมกับการถ่ายทอดออกมาเป็นงานศิลปะและบทเพลง ซึ่งน่าจะช่วยทำให้ผู้อ่านได้รู้จักกับปรัชญาปารมิตาหฤหัยสูตรได้อย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น
และการที่จะเข้าใจได้ มีเพียงหนทางเดียวคือการได้ลองสัมผัส เรียนรู้ และทำความเข้าใจด้วยตัวเอง