ใน 1 เล่ม ประกอบด้วย

- กระดาษถนอมสายตา จำนวน 453 หน้า (ประมาณ 138,000 คำ) (Intro - ตอน 39 จบบริบูรณ์, ตอนพิเศษคู่หลัก 3 ตอน (ไม่ลงที่ไหน) , ตอนพิเศษคู่รอง 4 ตอน)

- หน้าปกสีเคลือบด้าน

- ที่คั่นหนังสือ จำนวน 1 ชิ้น

- โปสการ์ด 1 ใบ (วาดใหม่)

- พร้อมลายเซ็นผู้แต่ง (ไม่รู้มีคนอยากได้ไหม แต่จะให้ 5555)



ตัวอย่างตอนพิเศษ #หมอกี้น้องนิว 3 ตอน **ไม่ลงที่ไหน**



Special : พี่เลี้ยงจำเป็น (Mini NC) (ประมาณ 21 หน้า raw)



"ลูกชายคนโตหิวรึยังครับ หึหึ" พี่กี้แซวผม

"หิวครับ" ผมก็เล่นไปกับเค้า

"ให้แกะสปาเก๊ตตี้ให้เลยไหมครับ"

"ไม่หิวสปาเก๊ตตี้ครับ…หิวแด๊ดดี้น่ะครับ หึหึ" แซวผมดีนัก เอาคืนซะเลย ฮ่าๆๆ

"กินแด๊ดดี้ไม่ได้นะครับอานิว" ข้าวกล้องเอ่ยขึ้น ในระหว่างที่เคี้ยวอาหารหมดคำแล้ว

"ทำไมละครับข้าวกล้อง" ผมเอ่ยถามเด็กน้อยอย่างขำๆ

"ก็คุณครูสอนมาว่าป่าป๊า ก็คือพ่อ แล้วพ่อก็คือ daddy ซึ่ง…พ่อ ไม่ใช่ อาหาร นะครับ งั้นอานิวกิน daddy ไม่ได้นะครับ" เด็กน้อยขยายความให้ผมเข้าใจ นั่นแทบจะทำให้ผมกลั้นหัวเราะไม่ได้ เด็กหนอเด็ก

"โอเคๆ อานิวเข้าใจแล้วครับ อานิวไม่กิน daddy แล้วก็ได้"

ผมมองไปที่พี่กี้ ก็เห็นอีกฝ่ายยิ้มรอรับอยู่ก่อนแล้ว จากนั้นก็เดินมากระซิบที่ข้างหูผม ให้ได้ยินกันสองคน

"แต่ daddy กินลูกชายได้นะ"

ผมมองตอบพี่กี้เขินๆ อย่างไม่รู้จะตอบโต้ยังไงดีแล้วครับ…คนหื่นก็คือคนหื่นนั่นแหละ!





Special : ในวันที่เราต้องไกลห่าง (ประมาณ 26 หน้า raw)



ผมตื่นแต่เช้าขึ้นมาในห้องที่เริ่มจะคุ้นเคย เพราะอาศัยมากว่าสองอาทิตย์แล้ว ห้องที่ไม่ได้ใหญ่มาก มีเพียงเตียงนอน และห้องน้ำในตัวเท่านั้น สภาพกลางเก่ากลางใหม่ ถูกดัดแปลงมาจากห้องพักผู้ป่วย แต่บัดนี้กลายมาเป็นห้องพักแพทย์เสียแล้ว

ตอนนี้ผมเป็นอินเทิร์นสอง หมายความว่า ทำงานเข้าสู่ปีที่สอง และในปีนี้จะต้องถูกส่งไปโรงพยาบาลชุมชน หรือ รพช. หรือ โรงพยาบาลประจำอำเภอที่มีขนาด 10-120 เตียง ผมจับฉลากกับเพื่อนๆ ได้รพช. ขนาด 30 เตียง ก็จัดว่าเป็นขนาดเล็ก ไม่วุ่นวายเท่ารพท. (โรงพยายาลประจำจังหวัดทั่วไป) ที่เคยอยู่มา ปริมาณคนไข้น้อยกว่า แต่ต้องมีความรู้แทบทุกด้าน เพราะมีหมอแค่ 3 คน รวมผู้อำนวยการโรงพยาบาลแล้ว

หนึ่งในหมอ 3 คนก็มีไอ้ตะวันด้วย ดวงผมจะสมพงษ์กับมันเกินไปแล้วนะครับ ตอนเป็นอินเทิร์นหนึ่งก็วนวอร์ดเดียวกันตลอด พอมารพช. ยังได้โรงบาลเดียวกันอีก แต่จริงๆ แล้วผมก็แอบอุ่นใจนะที่เป็นมัน เพราะทำงานร่วมกันบ่อย จนคิดว่ารู้จักกันดีประมาณหนึ่งแล้ว

เรื่องงานก็หนักใจไปอีกแบบ แต่ก็ไม่มาก รอให้เข้าที่เข้าทางก็คงดีกว่านี้ แต่เรื่องที่มีผลต่อจิตใจมากกว่า คือ ต้องอยู่ห่างไกลกับพี่กี้เป็นระยะทางเกือบ 100 กิโลเมตร เพราะเป็นอำเภอที่อยู่ติดกับอีกจังหวัด

ผมไม่เคยต้องอยู่ไกลกับพี่กี้มากขนาดนี้ และนานขนาดนี้ ใจมันก็หวิวๆ หน่อยครับ ปกติมีคนกินข้าวด้วย มีคนนอนรออยู่ที่ห้อง แต่ตอนนี้มองไปทางไหนมันก็ว่างเปล่าไปหมด ยิ่งต้องมาอยู่ในสภาพ ห้องผีสิง ที่กรีนให้คำนิยามไว้ ใจมันยิ่งห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก...





Special : Honeymoon trip (NC) (ประมาณ 27 หน้า raw)



เราผละริมฝีปากออกจากกัน น้องมองตาผมนิ่ง…นาน

ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ ทว่า…ชัดเจน

"ทีนี้ ตาผมแล้วนะ"

"หืมม์? "

ผมถามด้วยความงงงวย มีเครื่องหมายคำถามตัวเบ้อเริ่มอยู่ในหัว

"ก็ที่พี่บอกจะให้นิวไง"

"ให้อะไร"

"ให้นิวรุกพี่"

"เอิ่มมม"

"ไม่ต้องเอิ่ม ป่ะ ไปต่อที่เตียงกัน"

พูดจบ น้องก็กึ่งลากกึ่งจูงผมขึ้นมาจากน้ำ ส่วนผมนั้นยังขาอ่อนปวกเปียกจากการเสียน้ำเมื่อครู่อยู่เลยครับ น้องลากผมเข้าไปชำระล้างร่างกายภายใต้ฝักบัวอันเดียวกัน โรแมนติกสุดๆ แต่จะโรแมนติกกว่านี้ ถ้าฉากต่อไป ไม่ใช่ผมที่ต้องเสียตัวให้น้อง!


โปรดติดตามต่อในเล่มค่ะ…