กระสุนฝังแค้น (The Burning Room)ในสายตาบอช นี่ดูเหมือนการทรมานกันซ้ำซ้อนในรูปแบบหนึ่ง โคราซอนโน้มตัวอยู่เหนือโต๊ะเหล็ก มือสวนถุงมือโชกเลือดของเธอล้วงลึกลงไปในท่อนลำตัวที่ถูกกรีดเปิด ทำงานโดยใช้ปากคีบและอุปกรณ์ใบมีดยาวที่เธอเรียกว่า "มีดปาดเนย" โคราซอนตัวไม่สูง และเธอก็ต้องยืนเขย่งเพื่อให้เครื่องมือล้วงลงไปข้างในได้เธอเอาสะโพกยันขอบโต๊ะชันสูตรเพื่อเป็นหลักเสริมแรง สี่งที่รบกวนจิตใจบอชเกี่ยวกับภาพอันสยดสยองนี้คือร่างนั้นถูกล่วงละเมิดมาก่อนนานเหลือเกินแล้ว ขาทั้งสองข้างหายไป แขนข้างหนึ่งถูกตัดทิ้งตรงศอกแผลเป็นจากการผ่าตัดเก่าแล้วแตกลับสดและเป็นสีแดงเพราะอะไรสักอย่าง ปากของชายผู้นั้นอ้าค้างในอาการกรีดร้องอย่างเงียบงัน ดวงตาเขามองตรงขึ้นข้างบนราวกับกำลังวิงวอนขอความเมตตาจากพระเจ้า ลึกลงไปแล้วบอชรู้ว่าคนตายก็คือคนตาย และพวกเขาไม่ต้องทุกข์กับความโหดร้ายของชีวิตอีกต่อไปแล้ว แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น เขาก็ยังรู้สึกอยากพูดว่า "พอก็คือพอ" ถามว่า "เมื่อไรมันจะหยุด" ความตายไม่ควรเป็นการหลุดพ้นจากความทรมานของชีวิตอย่างนั้นหรือ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น เขายืนเป็นใบ้และเฝ้าดูอยู่เฉยๆ เช่นเดียวกับที่เคยทำมาก่อนเป็นร้อยๆ ครั้ง สิ่งที่สำคัญกว่าความโกรธเกรี้ยวของเขาและความปรารถนาที่จะพูดโพล่งค้ดค้านการกระทำทารุณอย่างต่อเนื่องกับออร์ลันโด เมร์เซด นั้นคือความต้องการของบอชที่จะได้กระสุนซึ่งโคราซอนกำลังพยายามงัดให้หลุดจากกระดูกสันหลังของผู้ตาย