เพราะคำสาปได้พรากเธอไปจากเขา และเรื่องราวในภพอดีตที่กำลังย้อนกลับมาเพื่อพิสูจน์การรอคอยแห่งรักแท้!!

“รักพี่นั้นมั่นคงยิ่งกว่าลำน้ำไนล์
แม้วันเวลาจะทำให้ลำน้ำไนล์ผันเปลี่ยนเวียนทิศ
จะหุบเขา หินผา หรือสิ่งใด มาหันเหทางของสายน้ำ
แต่ใจพี่นั้นมั่นคงต่อเจ้ายิ่งกว่า และมันจะอยู่ที่เจ้าชั่วนิรันดร์”
“เป็นอะไรเพคะ อยู่ๆ ก็พระพักตร์หักงอ”
“พี่หึง!” ตรัสตอบเมเธนตารีไปสั้น ๆ ทำเอาคนถามหน้าร้อน
“ก็พี่หึงจริงๆ เนบูซัสมาเกี้ยวพาราสี เป็นห่วงเป็นใยชายาของพี่
ทั้งที่พี่ยังกอดเจ้าอยู่แท้ ๆ หญิงงามเมืองบูโตมีมาสนใจเขาเยอะแยะ
เหตุใดจึงไม่ไปเหลียวแล มาปักใจอยู่แต่ชายาของพี่ด้วยเหตุใด”
“ที่รับสั่งว่าหญิงชาวบูโตงามนี้ เพราะทรงเล็งและแลอยู่หลายนางใช่ไหมเพคะ ถึงรู้ดี
หม่อมฉันเห็นนางพวกนั้นชายตาให้ฝ่าบาทเช่นเดียวกัน
ฝ่าบาทออกไปช่วยแลกขายสินค้าเมื่อใด พวกสตรีแวะเวียนมาแลกซื้อของหนาตาเหลือเกิน
รู้สึกว่าพระมังสาจะหอมหวนกว่าพี่เนบูซัสเสียอีกนะเพคะ”
เมเธนตารีกราบทูลหน้าง้ำบ้าง พร้อมชำเลืองสายตาไปค้อนให้
“ฉันคือแสงดาว คุณจะต้องเข้าใจและยอมรับความจริงว่า เมเธนตารีคนที่คุณรักได้ตายไปแล้ว
เราทั้งสองไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน และหากฉันเคยเป็นเมเธนตารีมาก่อน
วันนี้ความรู้สึกที่มีต่อคุณได้หมดลงแล้ว
ฉันไม่คุ้นเคยแม้กระทั่งอ้อมกอดของคุณ
แล้วฉันจะกลับไปเป็นเมเธนตารีให้คุณได้ยังไง”
“ผิดเองที่พี่โง่งมรอคอยเจ้า”
“พี่น่าจะคิดได้ ว่าเราทั้งสองคนไม่มีชะตาร่วมกัน
ตั้งแต่วันที่เจ้าตายจากพี่ไป แต่พี่ก็ยังเฝ้ารอเฝ้าตามหาเจ้าด้วยหัวใจรักที่มั่นคง
เอาเถอะ พี่คือฟาโรห์แห่งไอยคุปต์ จะไม่บังคับใจผู้ใดทั้งสิ้น”
บัดนี้ฟาโรห์เชปเฟอร์เรได้จากไปแล้ว และเธอก็รู้ตัวช้าในวันที่สายไป...
“แม้เราจะห่างกันด้วยภพและกาลเวลา และแสงดาวไม่รู้เลยว่าพระองค์อยู่ภพไหน
แต่ความรักของแสงดาวก็จะมั่นคงดุจดั่งดวงอาทิตย์ที่คงอยู่คู่โลกทุกวารวัน
หาใช่สายน้ำไนล์ที่ไม่คงที่ พอไหลลงสู่ทะเลก็เลือนหายไป...จะไม่ให้น้อยหน้ารักของพระองค์เลย...”