หนังสือมือหนึ่งในซีล ราคาปก 299

โปรย

‘น้ำริน’ ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงเกรดต่ำในสายตา ‘อิงครัต’ เธอจับเขาแต่งงาน ซ้ำหย่ากันแล้ว ยังวนกลับมาขายตัวให้เขาแลกเงิน เขาเกลียดเธอ และนึกอยากเกลียดลูกเธอด้วย! ถ้าไม่ติดว่าจมูกคมของเด็กนั่นคล้ายเขา

----
“นั่นรถลุงอิงนี่ฮะ!”
เด็กชายวัยสามขวบเอ่ยเสียงตื่นเต้นพลางชี้ไปยังรถยนต์ Lamborghini สุดหรู ที่แล่นผ่านเลยไปพร้อมกับล้อเหยียบผืนน้ำกระเซ็นขึ้นจรดปลายรองเท้าผ้าใบสีขาว
“เลอะเยย” หนูน้อยห่วงรองเท้าคู่ใหม่ แต่กลับเงยหน้าขึ้นมองรถคันนั้นแล่นผ่านเลยไปตาละห้อย มีหยาดน้ำใสแวววาวเอ่อคลอเบ้า “ทำไมลุงอิงไม่จอดรับเราล่ะฮะแม่”
คำถามนั้น น้ำรินจุกแน่นในอก หัวใจปริร้าว ได้แต่ลูบผมสีน้ำตาลเข้มเพื่อปลอบใจลูกน้อย
“ลุงอิงคงมีธุระน่ะลูก”
“เต้อยากไปกะลุงอิงฮะ” เด็กชายเอ่ยเสียงเครือ ช้อนตาคู่ใสไร้เดียงสาขึ้นมอง คนเป็นแม่ใจจะขาด สงสารลูกจับใจ ฮ่องเต้รักอิงครัตเข้าแล้ว...
น้ำรินพร่ำขอโทษลูกในใจ เป็นเพราะเขาเกลียดแม่ วันนี้พ่อของลูกถึงขับรถไปรับลูกของผู้หญิงอีกคน
แทนที่จะเป็นลูกชายของตัวเอง...

------------------------
“รินอยากขายตัวให้คุณค่ะ”
อิงครัตยิ้มเยาะ ก่อนจะเอื้อมมือไปบีบปลายคางสวย สัมผัสนั้นยังนุ่มนวลราวกับผ้าแพรไหมที่เคยแตะต้องในวันวาน ทำเอาหัวใจโคลงไหว
“เกรดต่ำลงเยอะนะ” เขาเหยียดยิ้ม “ห้าปีก่อนปลอกลอกในฐานะเมีย มาตอนนี้...” อิงครัตใช้สายตาไล่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า บอกชัดถึงการดูถูกเหยียดหยามจนคนมองสะท้านไปทั้งกาย
“รินคงไม่ต้องอธิบายเพราะในสายตาคุณอิง รินเป็นแค่โสเภณีมาตลอดอยู่แล้ว” หญิงสาวพยายามบังคับเสียงที่เริ่มสั่นให้มั่นคง ดวงตาคลอเคล้าหยาดน้ำใสสะท้อนกับแสงไฟ เขาไม่คิดบ้างหรือ...ว่าการทำแบบนี้ก็ทำให้เธอเจ็บปวดไม่น้อยเหมือนกัน
“ขายเท่าไรล่ะผู้หญิงอย่างเธอ” อิงตรัตเอ่ยถามพลางกวาดตามองเรือนร่างของเธออย่างจงใจจาบจ้วง
“หนึ่งล้านค่ะ”
“คิดว่าตัวเองมีค่ามากถึงขนาดนั้นเชียว” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ ดวงตาวับวามโรจน์ขึ้นมา ขบกรามขึ้นจนเป็นสันนูน
“รินต้องใช้เงิน คุณอิงคิดว่าจุดคุ้มทุนอยู่ที่ตรงไหนก็บอกมาได้เลยค่ะ จะแบบผูกปิ่นโตก็ได้ รินไม่เรื่องมาก” อย่างน้อยก็มีแค่เขาที่ได้แตะต้องเรือนร่างนี้ ทุกอย่างที่เคยเป็นของเขาก็ยังคงเป็นเช่นเดิม แม้กระทั่งหัวใจดวงน้อย
“หน้าด้านกว่าที่คิด”
“ตกลงนะคะ ถ้าคุณตกลงรินจะไปนอนกับคุณตอนนี้”
“ไม่ละ ฉันไม่กินของที่คายทิ้งแล้ว” พูดออกไปแล้วชายหนุ่มก็รู้สึกโกรธตัวเองแปลก ๆ หากก็ช่างเถอะ เธอทำให้เขาเป็นแบบนี้เอง เขาเบ้ปากก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
“รินต้องใช้เงินด่วนค่ะ” น้ำรินจงใจไม่บอกถึงเหตุผล แล้วรีบรนหาข้ออ้างใหม่ที่มันจะทำให้เขาตกลง “อยากแก้แค้นรินไม่ใช่หรือคะ นี่ไงคะ เป็นโอกาสของคุณอิงแล้ว อยากให้รินเจ็บปวดแค่ไหนก็ทำเลยสิคะ”
“หนึ่งล้านแลกกับร่างกายของเธอหนึ่งปี!”
“คะ...”
“มือสองอย่างเธอ หนึ่งปียังไม่รู้ว่าฉันจะใช้คุ้มหรือเปล่าด้วยซ้ำ” ชายหนุ่มหลุบตาลงมองเรือนร่างบอบบางแล้วแสยะยิ้ม
“รินตกลงค่ะ”
“ดี งั้นเริ่มตอนนี้เลย เธอจะได้รู้ว่าไอ้ที่เธอท้าให้ฉันแก้แค้น มันไม่ใช่เรื่องที่ควรท้า!”