หัวใจหลังเลนส์รูปถ่ายจำนวนหลายร้อยใบในอุ้งมือใหญ่ถูกพลิกดูไปเรื่อยๆ โดยเจ้าของฝ่ามือร่างหนา ดวงตาคมกริบที่มองลงมาที่รูปแต่ละใบนั้นไม่ฉายแววใดๆ เพียงแต่จะมีสักสามถึงสี่ครั้งที่มันถูกหรี่ลงมองอย่างพินิจพิจารณาเมื่อพบภาพที่ถูกใจ ไม่ใช่ว่าเขาดูถูกฝีมือของช่างภาพมือสมัครเล่นอย่างนักศึกษาที่ส่งภาพเข้ามาประกวดเหล่านี้ กลับกันเขาตั้งใจอย่างยิ่งยวดที่จะทำความเข้าใจกับสิ่งที่เจ้าของภาพแต่ละใบพยายามจะสื่อ เพียงแต่ภาพส่วนมากที่ถูกส่งมานี้กลับขาดเรื่องราว ขาดอารมณ์ขาดความรู้สึก แม้เทคนิคที่ใช้นั้นจะแพรวพราวแค่ไหนก็ตาม ก๊อก ก๊อก "เข้ามา" เสียงทุ้มต่ำกล่าวเบาๆ ในขณะที่สายตายังคงไล่มองปึกภาพถ่ายในมือไปเรื่อยๆ ประตูสีดำด้านบานเรียบถูกเลื่อนเปิดออกโดย "เต้" กราฟิกดีไซเนอร์ตัวดีประจำบริษัท ก่อนสองขาในสกางเกงยีนตัวเก่าที่ถูกใช้งานมานานจนขาดจะพาร่างอวบๆ มายืนเท้าโต๊ะที่ชายหนุ่มเป็นหัวหน้านั่งอยู่ "เป็นไงบ้างพี่วิน มีรูปเจ๋งๆ บ้างปะ" เต้ชะโงกหน้าข้ามโต๊ะมามองภาพถ่ายอย่างสนอกสนใจพลางนึกย้อนไปถึงความรู้สึกในสมัยที่ตนยังเป็นนักศึกษาอยู่ก็เคยอยู่ครั้งถึงสองครั้งล่ะนะที่ได้ลองถ่ายภาพถ่ายเข้าประกวด งานแบบนี้บ้าง แม้สายงานหลักของตนจะเป็นงานออกแบบกราฟิกก็ตาม แต่ตอนรอลุ้นผลนี่กลับหวังใจแทบจะขาด ป่านนี้เด็กๆ เจ้าของภาพถ่ายที่อยู่ในมือเจ้านายจอมเฮี้ยบของเขาคงตื่นเต้นกันน่าดู