ตงฟางเหยาอิงจำต้องจากทุ่งหญ้าอันเป็นบ้านเกิดเดินทางเข้าสู่วังบูรพาของโอวหยางเสวี่ยหลง รัชทายาทแห่งแคว้นหลงในฐานะสตรีบรรณาการ ตัวแทนความภักดีของเผ่าที่ต้องอยู่ที่นั่นชั่วชีวิต นางหวังเพียงอยู่อย่างสงบ ไม่แก่งแย่ง ไม่ข้องเกี่ยวกับผู้ใด หวังว่าบุรุษผู้นั้นจะไม่สนใจนาง ไม่ชายตาแลนางเช่นยามเมื่อแรกเริ่มพบเจอ และปลดนางออกจากตำแหน่งให้นางได้กลับบ้านทว่าดูท่าบุรุษผู้นั้นจะไม่ปล่อยนางไปง่ายๆ เพียงนางเข้าวังบูรพาไม่กี่วัน เขาก็ทำเป็นใส่ใจประทานสิ่งต่างๆ ทั้งยังเรียกนางไปปรนนิบัติ เรียกแรงริษยาและสารพัดพิษคร่าชีวิตจากบรรดาสตรีของเขามาให้ยามอยู่วังบูรพาชีวิตของนางว่ามีอันตรายรอบด้านแล้ว เมื่อเข้าสู่วังหลังอันตรายกลับมีมากยิ่งกว่า ผู้ลอบสังหารตามติดไม่เลิกละ แม้แต่ยามนางติดตามเขาไปล่าสัตว์ก็ไม่เว้น ทำให้นางกับเขาต้องหนีตายด้วยกัน ให้นางต้องช่วยชีวิตเขาอีกครั้งนางรู้สึกดีกับเขามากขึ้น เขาเองก็ดีต่อนางมากขึ้น ทว่าแล้วอย่างไร เขาเป็นโอรสสวรรค์ ไม่มีทางที่จะมีนางเป็นภรรยาเพียงหนึ่งเดียวได้ ทั้งในใจเขายังมีสตรีอื่นซุกซ่อนอยู่ สำหรับเขา...นางก็เป็นเพียงตัวแทนของสตรีผู้นั้นเท่านั้นในเมื่อไม่อาจใช้หัวใจนำทาง นางก็ต้องใช้สติปัญญาเพื่อนำพาตนเองรอดออกไปจากวังหลังให้ได้ ไปจากเขา ไปจากสตรีร้ายกาจเหล่านั้น และใช้ชีวิตอย่างที่นางต้องการ…