มันทำร้ายเราได้แค่นี้แหละ
ผู้เขียน : ภรณ์ทิพย์ มั่นคง
จำนวนหน้า : 896 หน้า
ขนาด 11×16 ซม.
9786167158914
สำนักพิมพ์อ่าน

คำนำสำนักพิมพ์

ข้าพเจ้าพบ ‘เด็กปีศาจ’ ภรณ์ทิพย์ มั่นคง ในค่ำหนึ่งกลางเดือนสิงหาคม 2557 ที่หน้าห้องขัง สน.ชนะสงคราม เราไม่เคยรู้จักกันแม้ข้าพเจ้าจะเคยเห็นเธอบ้างตามเวทีละครที่เธอบุกเบิกไว้อย่างน่าทึ่งบนท้องถนนกลางหมู่ประชาชน

ค่ำวันนั้น ในฐานะ ‘ผู้ใหญ่’ เพียงคนเดียว ณ ที่นั้นในสายตาเพื่อนๆของเธอที่ออกันอยู่หน้ากรงขัง ข้าพเจ้าถูกขอร้องให้ช่วยพูดปลอบน้ำตาที่ไหลอยู่เป็นสาย แต่ข้าพเจ้าจะพูดอะไรได้ในภาวะอันน่าละอายและอยุติธรรมนั้น ที่ข้าพเจ้าเป็นหนึ่งใน ‘ผู้รอด’ หลังรัฐประหาร 22 พฤษภาคม 2557 แต่เธอไม่ใช่ ข้าพเจ้าแข็งใจบอกเธอว่า ขอให้ทำใจนึกเสียว่ากำลังเข้าสู่พื้นที่โรงละครแห่งใหม่ ขอให้แปรมันเป็นวัตถุดิบ ขอให้สู้ทนเขียนไว้ ข้าพเจ้าสัญญาจะรอตีพิมพ์

เธอรักษาสัญญา และข้าพเจ้าก็เช่นกัน

แต่บันทึกเล่มนี้ยังเป็นมากกว่านั้น

มันคือการพิสูจน์ว่าคนที่เชื่อมั่นและลงแรงตลอดมาในการสร้างแสงสว่าง จะไม่มีทางยอมเป็นแค่ ‘เหยื่อ’ แม้เมื่อตกอยู่ในความมืด

— ไอดา


คำนำของเด็กปีศาจ

ในชีวิตมนุษย์คนหนึ่งจะเจอเรื่องเลวร้ายในชีวิตสักกี่ครั้ง ลองหันกลับไปนับดูสิแล้วคุณจะรู้ว่าคุณผ่านหลายๆ เรื่องมาได้ตั้งหลายครั้ง แต่ถ้าหากว่าชีวิตคุณจะดีพร้อมเสมอ โดยไม่ได้เจอสิ่งเลวร้ายใดๆ นั่นมันก็เรื่องของคุณ เพราะสิ่งที่ข้าพเจ้าจะเล่าต่อจากนี้คือเรื่องที่ใครๆ เห็นว่าเลวร้ายสำหรับข้าพเจ้า

และต่อจากนี้ไปข้าพเจ้าจะเรียกแทนตัวเองว่า “เรา” เพราะภายในมโนสำนึกอันพิลึกพิลั่นของข้าพเจ้านั้นไม่ได้มีเพียงแค่ข้าพเจ้าที่ดำรงอยู่บนโลกนี้ ข้าพเจ้ายังมีปีศาจเล็กๆ และนกตัวน้อยๆ วนเวียนอยู่กับข้าพเจ้าเสมอ จนเมื่อถึงช่วงเวลาที่ข้าพเจ้าจะเล่าให้คุณฟังนี่แหละ เวลาที่นกน้อยถูกพรากไปจากหัวใจของข้าพเจ้า

ข้าพเจ้าติดคุก

การติดคุกคงเป็นเรื่องเลวร้ายและโศกเศร้าสำหรับผู้ที่ได้รับรู้เรื่องราวของเรา แต่ในความเป็นจริงแล้วมันคือโลกใบใหม่ โลกอีกใบที่ข้าพเจ้าได้สัมผัสเรียนรู้ แน่นอนที่สุดว่าผู้คนส่วนใหญ่คงไม่ได้ปรารถนาที่จะเข้าไปเรียนรู้แน่ๆ แม้ว่าคุณอาจคาดหวังว่ามันจะเป็นหนังสือเล่าเรื่องความทุกข์โศกแสนสาหัส แต่อย่าได้ปฏิเสธเรื่องราวอันไม่ทุกข์โศกนี้เลย เพราะแท้จริงมันเป็นดินแดนแสนสนุกที่จะทำให้พวกคุณรู้ว่า มนุษย์นั้นมีศักยภาพที่ยิ่งใหญ่และงดงามแม้จะต้องอยู่ในความมืด

เราไม่ได้ปรารถนาความเห็นอกเห็นใจอะไรจากคุณทั้งนั้น เพราะแม้ว่าคุณจะอ่านหนังสือหนาเตอะที่เราเองก็ไม่รู้ว่าจะนิยามมันว่าอะไรนี่จนจบเล่มและจะพอเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกอีกใบนั่นได้บ้าง เพราะเอาเข้าจริงแม้ว่าคุณคิดว่าคุณเข้าใจ แต่เชื่อเถอะว่าคุณจะไม่มีทางได้รู้สึก

ความเข้าใจแต่ไม่รู้สึกของคุณไม่ใช่เรื่องผิดอะไร เราแค่อยากบอกไว้เฉยๆ ว่ามันจะหยุดอยู่แค่ความเข้าใจ ไม่มีทางเป็นไปมากกว่านั้น เท่าน้ันเอง

และอีกอย่างก็คือ นี่ไม่ใช่ท้ังหมดที่เกิดขึ้นในคุกนั่นหรอก และคุณก็น่าจะเข้าใจได้ว่าเราเขียนทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคุกตลอดสองปีเป็นหนังสือไม่ได้หรอก แม้เราจะจำมันได้แม่นทุกรายละเอียดก็ตาม

ขอให้คุณสนุกและสุขสมกับความโศกเศร้าที่คุณคาดหวัง และขอให้คุณชื่นฉ่ำหัวใจกับศักยภาพของมนุษย์ที่ล้อมรอบกายข้าพเจ้าในที่มืด

— ภรณ์ทิพย์ มั่นคง