“ไปไหนมา”
“...........”
“แล้วทำไมถึงไม่รับสายพี่”
“............”
“ตอบสิ นี่มันไม่ใช่เวลางานแล้วนะ” นาคินทร์บอกพลางมองจ้องหน้าคนตัวเล็กอย่างคาดคั้น
“แต่มันเป็นเวลาพักผ่อนของสิตางศุ์ค่ะ พี่น้ำน่านกลับไปก่อนได้ไหมคะ สิตางศุ์เหนื่อยค่ะ อยากพัก” สิตางศุ์บอกออกไป เธอยังไม่พร้อมจะคุยกับนาคินทร์ตอนนี้
“จะหนีไปถึงไหน มีอะไรทำไมถึงไม่พูดกันดีๆ พี่ก็ขอโทษแล้วไง จะเอาอะไรอีกฮึ” นาคินทร์บอกและถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ
เขาไม่เข้าใจผู้หญิงเลย
มีอะไรไม่พอใจก็ไม่บอก
หรือถ้าอยากจะได้อะไรก็บอกสิ
เอาแต่หนีอย่างนี้มันจะมีประโยชน์อะไร
“.......” แต่คำตอบที่ได้ก็ยังคือความเงียบจึงบอกต่อออกมาว่า
“หรือถ้าอยากจะให้พี่รับผิดชอบก็บอกมา” สายตาจ้องมองหน้าสิตางศุ์อย่างไม่วางตาโดยหารู้ไม่ว่าสิตางศุ์กำลังรู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสกับคำถามที่ได้รับจากคนที่เธอรักสุดใจ
“ไม่ต้องหรอกค่ะ”
“ทำไม” นาคินทร์ย้อนถามอย่างไม่พอใจเมื่อถูกปฏิเสธ ทั้งที่เขาเต็มใจจะรับผิดชอบต่อสิ่งที่เขาทำลงไป