ขอต้อนรับสู่ห้องเรียนนิยม (เฉพาะ) ยอดคน เล่ม 2ฉันไม่ถนัดการเข้าหาผู้คน ไม่ถนัดการสบตาเวลาพูดคุย ไม่ถนัดจะอยู่ในสถานที่ที่ผู้คนมารวมตัวกัน จำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าเริ่มคิดว่าตัวเองไม่ถนัดเรื่องพวกนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ฉันแน่ใจ นั่นก็คือมนุษย์ไม่อาจใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังได้ ไม่ว่าจะลุ่มหลงในความโดดเดี่ยวสักเพียงใด ฉันก็ไม่อาจจะใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวคนเดียว เพราะอย่างนั้น ฉันถึงได้ดิ้นรนมาสู่หนทางอย่างหนึ่ง นั่นก็คือการใส่หน้ากากแห่งความโป้ปด แล้วใช้ชีวิตโดยแอบซ่อนตัวตนที่แท้จริงไว้ มีแค่เพียงเวลานั้นที่ฉันจะไม่ใช่ตัวฉัน แต่กลายเป็นตัวของตัวเองได้ มีแค่เพียงเวลานั้นที่ฉันจะไม่ใช่ตัวฉัน แต่กลายเป็นตัวของตัวเองได้ ภายในโลกอันมืดมิดแสนเหงา ฉันสามารถจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ โลกใบนี้ไม่ได้มีแต่สิ่งสวยงาม...นี่คือความจริงอันแสนแน่นอน ซึ่งไม่ว่าใครก็คงเข้าใจ แต่ถึงอย่างนั้นภายในใจก็ยังโหยหาโลกอันแสนสวยงามอยู่...เป็นความย้อนแย้งอันเล็กจิ๋ว ใครสักคน...ใครก็ได้ มีเรื่องที่อยากให้ช่วยบอกกันหน่อย ทุกคนเองก็เหมือนกับฉัน ต่างก็สวมใส่หน้ากากอันโป้ปด ต่อหน้าใครสักคนอยู่เหมือนกันใช่ไหม หรือว่าทุกคนต่างก็แสดงตัวตนที่แท้จริงของตัวเองออกมาโดยไม่มีการแบ่งแยก? สำหรับตัวฉันที่ไม่มีความข้องเกี่ยวกับผู้คนแล้ว ย่อมไม่มีทางที่จะล่วงรู้คำตอบนั้นได้ เพราะอย่างนั้น ในวันนี้ฉันก็ยังคงอยู่เพียงลำพัง ฉันอยู่ตัวคนเดียวได้สบายมาก แม้ว่าจะโดดเดี่ยวแต่ก็สบายมาก ฉัน...ฉัน...ปรารถนาจากเบื้องลึกของจิตใจ ให้มีใคาสักคนที่จะสามารถสื่อใจถึงกัน แล้วในวันนี้ฉันก็ยังคงหลับตาลงอย่างเงียบงันเพียงลำพัง (คำรำพันของซากุระ ไอริ)