โรแมนติกเป็น วิถีความรู้สึก มากกว่ารูปแบบทางศิลปะ ในช่วงราว ค.ศ. 1775-1830 ศิลปินฝั่งยุโรปหลายคนกับบรรดากวีและนักแต่งเพลงได้ต่อต้านเบื้องหลังการปฏิวัติฝรั่งเศสและสงครามนโปเลียน โดยเริ่มแสดงจุดยืนต่อต้านอำนาจทางการเมือง ศาสนาและระเบียบทางสังคมในยุคนั้น การตั้งคำถามของพวกเขาก็เพื่อแสดงออกส่วนบุคคลและสิทธิของความเป็นปัจเจก และในกระบวนการความคิดแบบโรแมนติกที่เปลี่ยนแปลงแนวคิดทางศิลปะ ก็ถูกมองว่าเป็นเครื่องมือในการเปลี่ยนแปลงทางสังคมและทางจิตใจ

ในหนังสือที่มีเนื้อหาครอบคลุมเล่มนี้ เดวิด เบลนี บราวน์ ได้รวบรวมแก่นอันสำคัญเพื่อการเข้าถึงแนวคิดแบบโรแมนติก โดยได้เชื่อมโยงส่วนต่างๆ เข้าด้วยกัน เน้นไปที่ขบวนการเคลื่อนไหวอย่าง ลัทธินีโอคลาสสิกการฟื้นฟูแนวโกธิก วิเคราะห์ความเกี่ยวเนื่องของพวกมันเข้ากับพัฒนาการทางการเมืองและสังคมแห่งยุค บราวน์ไม่เพียงศึกษาว่าศิลปินอย่างโกยา เดอลาครัวซ์ ฟรีดริช และเทอร์เนอร์ ได้ตอบรับกับภาพทิวทัศน์หรือพรรณาภาพเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์อย่างไร แต่เขายังได้สำรวจศิลปินคนอื่นๆ อย่าง ดาวิดและแองกร์ ซึ่งไม่ถือว่าเป็นศิลปินแนวโรแมนติกด้วย บราวน์ได้ให้ข้อสรุปพร้อมกับวิเคราะห์ประเด็นความคิดแบบโรแมนติกที่เกิดอย่างต่อเนื่อง ผลก็คือ ผู้อ่านจะเข้าใจขบวนการความเคลื่อนไหวอันซับซ้อนที่ก่อให้เกิดศิลปะ วรรณกรรมและดนตรีแบบยุโรปที่ยิ่งใหญ่อย่างถ่องแท้

ดร.เดวิด เบลนี บราวน์ เป็นภัณฑารักษ์อาวุโสที่ Tate Britain และเป็นผู้ดูแลทรัพย์สินของเทอร์เนอร์เขาได้เขียนบทความเกี่ยวกับศิลปินในยุคโรแมนติกเอาไว้มากมาย ซึ่งรวมถึง พาลเมอร์ เดวิด วิลกี้ และเทอร์เนอร์ อีกทั้งยังมีผลงานใน Burlington Magazine และ Master Drawings อยู่บ่อยครั้งด้วย