#หนังสือนิยาย #นิยายรสแซ่บ #นิยายมือสอง #นิยายทำมือ #นิยายออกใหม่ #นิยายอ่านเอง #นิยายราคาถูก #นิยายแนวตบจูบ #นิยาย #นิยายผู้ใหญ่ #นิยายรัก #นิยายไทย #นิยายมือ1

💕📘💛ชุด เล่ห์รัก โดย ซิงเทียน 1.เล่ห์รักคณิกา 2.เล่ห์รักเถ้าแก่เนี้ย 3.เล่ห์รักชินอ๋อง ราคาปก 933 บาท💕📘💛

💖เล่ห์รักคณิกา💖
มี่เฟย ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในร่างของสาวอวบอ้วน ใบหน้าเต็มไปด้วยสิวเกรอะกรัง เป็นนางคณิกาไร้ค่าอยู่ในหอโคมแดง นางอเนจอนาถใจได้เพียงชั่วยามก็ลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตัวเองเสียใหม่

ให้ตายสิ! ร่างเก่านางคือนางแบบชั้นแนวหน้าเชียวนะ นางยอมตายได้ แต่ยอมไม่สวยไม่ได้ ชะตาชีวิตคือสิ่งท้าทาย เป้าหมายของนางคือเปลี่ยนสตรีธรรมดาๆ นางหนึ่งให้เป็นสตรีสูงค่าสู่จุดมุ่งหมายอันยิ่งใหญ่ โดยมี ซูหยางหมิงซือ องค์ชายไม่เอาถ่าน เสเพลไปวันๆ ตามตื๊อ ยียวน ก่อกวน ชวนท้าประลอง จนแพ้เดิมพันก็มิได้ทำให้องค์ชายผู้นี้เข็ดหลาบ!
“จะ...เจ้า! เจ้าว่าข้าไร้สมองหรือ!”
‘หืม...ฉลาดแฮะ’
“ข้าเป็นเพียงคณิกาต่ำต้อย มีหรือจะกล้าว่าท่าน” มี่เฟยยอบกายเล็กน้อย เสแสร้งแกล้งตีหน้า แต่มีหรือองค์ชายเก้าซูหยางหมิงซือที่โดนเล่ห์เหลี่ยมนางมาสารพัดจะมิรู้ว่านางเพียงหยอกเย้าเขาเท่านั้น
“หึ เช่นนั้นก็เรียกเปิ่นหวางว่าหวางเยี่ยเสีย” องค์ชายเก้ายกแขนขึ้นกอดอกตัวเอง เชิดหน้าและสะบัดไปด้านข้างเล็กน้อยเหมือนองค์ชายผู้สูงศักดิ์
“ไม่เจ้าค่ะ”
“เรียกเปิ่นหวางว่าองค์ชายเดี๋ยวนี้!”
“หืม? ท่านช่างอารมณ์ร้อนยิ่งนัก มามะ มี่เฟยคนนี้จะทำให้ท่านอารมณ์เย็นลงเอง” คณิกาสาวเดินเข้าประชิดลำตัวชายหนุ่ม ลำแขนเรียวโอบกอดเอวสอบไว้หลวมๆ พลางซบใบหน้าชวนฝันที่ลาดไหล่หนา
“สะ...สตรีหน้าไม่อาย!” ชายหนุ่มรีบสะบัดตัวออกคล้ายรังเกียจ ใบหน้าขาวนวลเห่อร้อนอย่างช่วยไม่ได้
“เช่นนั้นใครที่หน้าแดงใส่ข้ากัน” หญิงสาวอมยิ้มล้อเลียนเขาเบาๆ

💖เล่ห์รักเถ้าแก่เนี้ย💖
นางคือ ‘แจ๋ว’ แห่งศตวรรษที่ 21 สาวใช้มืออาชีพที่พลาดท่าลื่นล้มหัวฟาดพื้นจนเสียชีวิต ลืมตาขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองมาอยู่ในร่างของ ไป๋เสี่ยวซิง เถ้าแก่เนี้ยสาวแห่งโรงเตี๊ยมบันดาลสุข ยังขวัญเสียไม่หายกับชีวิตใหม่ในยุคเก่าแก่ที่ไม่คุ้นเคย เธอก็ต้องหาวิธีฟื้นฟูกิจการโรงเตี๊ยมที่ใกล้จะเจ๊งอยู่รอมร่อ
แจ๋วปวดหัว!
และยิ่งไปกว่าการหัวหกก้นขวิดอยู่กับงานครัว สาวสวยและรวยมากอย่างเธอก็ย่อมจะมีหนุ่มเข้ามาพัวพัน หวังหยางเจิ้น ชายหนุ่มผู้ติดใจรสมือของเธอ ทั้งยังดื้อด้านตามติดแจ ที่สำคัญที่สุดคือมุขหน้าตายที่ทำให้เธอเขินอายไม่เว้นวัน!
โครกๆๆ
“อุ๊บ!” เสี่ยวซิงยกมือขึ้นปิดปากแทบไม่ทันเมื่อเสียงท้องร้องของเขาดังขึ้น ใบหน้าคมคร้ามขึ้นสีแดงจางๆ ด้วยความขัดเขิน ก่อนจะช้อนสายตาเชื่องมองเธอราวสุนัขร้องขออาหาร
“เอาเถิด... คราหน้าหากท่านหิวก็เข้าครัวไปกินอาหาร อย่าทำเช่นนี้อีก ตกลงหรือไม่”
ไป๋เสี่ยวซิงสั่งการให้เสี่ยวเอ้อร์จัดเตรียมอาหารมาหนึ่งชุด เธอฉุดกายแกร่งให้นั่งลงฝั่งตรงข้าม แต่เจ้าตัวกลับแข็งขืนไม่ยอมนั่ง พลางส่งสายตาสื่อความหมายบางอย่างมาให้ จนเธอรู้สึกเหมือนงานจะเข้าแปลกๆ
“ไยท่านไม่นั่ง หรือว่าไม่หิวแล้ว?”
ชายหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ ก่อนส่งสายตาไปให้อีกรอบ ไป๋เสี่ยวซิงแกล้งเมินเฉยต่อสายตานั้นพลางขมวดคิ้วเป็นเชิงว่าไม่เข้าใจ
“หิว”
“นั่งก่อนเถิด ประเดี๋ยวเสี่ยวเอ้อร์ก็นำอาหารมาให้แล้ว”
“ไม่ใช่”
“ไม่ใช่อะไรหรือ” เถ้าแก่เนี้ยสาวเอียงคอมองอย่างสงสัย ในเมื่อกระเพาะส่งเสียงร้องปานนั้น หากไม่หิวแล้วจะเป็นอันใดอีก
“หิว... เสี่ยวซิง... อยากกิน”
ริมฝีปากบางแย้มยิ้มมุมปากน้อยๆ ก่อนจะส่งสายตาพราวระยับมาให้เธออย่างสื่อความหมาย เสียงนุ่มทุ้มค่อยๆ เอื้อนเอ่ยออกมาช้าๆ พร้อมกับแววตาเจ้าเล่ห์นั่น
‘ให้ตายเถอะท่านหวัง ไยช่วงนี้จึงขยันทำให้ข้าเลือดลมเดินบ่อยนัก”

💖เล่ห์รักชินอ๋อง💖
‘เหยียนเหม่ยเซียน’ นางผู้มีดวงตาเห็นวิญญาณและเก่งกาจไปด้วยฝีมือทุกด้านทั้งที่ยังเยาว์วัย เธอถูกวิญญาณชักนำพาเพื่อไปรักษาคนที่บาดเจ็บคนนึง จากพิษที่ร้ายแรงจนะกระทั่งตาบอดและเกือบตาย เขาคือ ‘จ้าวอวี้หลง’ แม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ ออกรบเพื่อพิทักษ์แผ่นดิน ชินอ๋องแห่งแคว้นเกา หลังจากรักษาจนตาหายบอดและอาการดีขึ้น เธอก็ส่งเขากลับคืนโดยไม่มีอากาสร่ำรา เขาจำได้เพียงดวงตาสีฟ้าของเธอเท่านั้น สตรีนางนั้นคล้ายมีตัวตนหรือไม่มีตัวตนกันแน่ ยังไงเขาก็ต้องได้เจอเธอ เพราะตอนนี้เขาได้ประทับเธอไว้ในดวงใจแล้ว
“เจ็บหรือไม่” จ้าวอวี้หลงปัดมือที่ถูหน้าผากของนางออก ก่อนจะโน้มใบหน้าจุมพิตแผ่วเบาราวผีเสื้อขยับปีกบนหน้าผากกลมมลของนาง เมื่อเห็นเด็กสาวนิ่งไปก็จุมพิตอีกรอบ แต่ครานี้เนิ่นนานกว่าเดิม
ความอบอุ่นอ่อนโยนที่ถูกส่งตรงบริเวณหน้าผากทำให้เหม่ยเซียนนิ่งอึ้งไปอย่างไม่ได้สติ หัวใจดวงน้อยเต้นถี่รัวราวกลองรบ ใบหน้าเริ่มเห่อร้อนยากจะควบคุม
“ทะ...ท่านอ๋อง นี่ไม่เหมาะเท่าไหร่” เหม่ยเซียนคิดสิ่งใดไม่ออกแล้ว เธอได้แต่อ้างขนบธรรมเนียมปฏิบัติของยุคนี้ขึ้นมาใช้ ชายหญิงยังไม่ออกเรือนไม่ควรใกล้ชิดกัน จนเธอลืมไปสนิทว่าเธอเคยทำกับเขามากกว่าคำว่า ‘ใกล้ชิด’ ไปหลายขุม เช่นการ ใส่ยา เช็ดถูตามตัว หรือแม้แต่ป้ายยาที่บั้นท้ายงามงอนนั่นก็ตาม
“มีสิ่งใดไม่เหมาะ” นัยน์ตาคมประกายแสงวาบวับประหนึ่งราตรีที่มีดวงดารานับหมื่นพัน เห็นเด็กสาวที่เริ่มทำตัวเหมือนสาวน้อยขึ้นมา ทำให้เขาอดใจกลั่นแกล้งไม่อยู่ คราแรกนึกจะถามนางว่าคิดอย่างไรกับคุณชายลู่ แต่ทว่า...เมื่อเห็นสีหน้าขวยเขินของนางแล้วความขุ่นมัวทั้งหลายก็หายไปทันที
“ท่านอ๋อง ถะ...ถอยออกไปสักนิด”