วันนี้วันอะไรนะ
きょうはなんのひ？

คนอื่นอาจไม่รู้ แต่มามิโกะรู้ดี
ก่อนไปโรงเรียนมามิโกะจึงวางจดหมายน้อยผูกเชือกสีแดงซึ่งซ่อนคำเฉลยไว้ตามที่ต่างๆ ในบ้าน แล้วให้คุณแม่ออกตามหา โดยจดหมายน้อยแต่ละฉบับจะมีคำใบ้บอกที่ซ่อนของจดหมายฉบับถัดไปเอาไว้

คุณแม่ตามหาจดหมายแต่ละฉบับไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ แถมยังต้องให้คุณพ่อซึ่งทำงานอยู่มาร่วมมือเสียด้วย
จนรวบรวมได้ครบทุกใบและนำมาเรียงต่อกันดู อ้อ คำเฉลยอยู่นี่เอง

ถ้าอยากรู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร ต้องไปไขปริศนาพร้อมกับคุณแม่แล้วละ

"วันนี้วันอะไรนะ" เขียนโดย เทจิ เซะตะ นักเขียนและนักแปลชาวญี่ปุ่น ซึ่งมีผลงานนิทานภาพชิ้นสำคัญก็คือเรื่อง "วันนี้วันอะไรนะ" เล่มนี้นี่เอง โดยได้ อาคิโกะ ฮายาชิ นักวาดที่หลายคนรักจากนิทานต่างๆ เช่น เช้าวันปิกนิกของอายาโกะ #เพื่อนรักของอากิ หรือ #งานแรกของมี้จัง มาวาดภาพให้

"วันนี้วันอะไรนะ" เล่าเรื่องผ่านกิจกรรมสนุกๆ นั่นคือจดหมายปริศนาที่มามิโกะซ่อนไว้ตามที่ต่างๆ ในบ้านให้คุณแม่หา เพื่อมาเฉลยในตอนท้ายว่า วันนี้เป็นวันอะไร

โดยเด็กๆ จะได้ติดตามไขปริศนาไปพร้อมคุณแม่ของมามิโกะ ผ่านการสังเกตรายละเอียดต่างๆ ในภาพ และสุดท้ายเมื่อรวบรวมจดหมายจนครบทุกฉบับแล้ว ยังมีปริศนาอีกชั้นให้ได้สนุกไปพร้อมกันเพื่อหาคำเฉลยด้วย เป็นนิทานที่นำไปต่อยอดทำกิจกรรมง่ายๆ ที่บ้านได้เลย

นอกจากอ่านสนุกแล้ว "วันนี้วันอะไรนะ" ยังถ่ายทอดบรรยากาศอบอุ่นภายในครอบครัว และความสัมพันธ์น่ารักของพ่อแม่ลูกได้อย่างน่าประทับใจ ผ่านภาพวาดละมุนละไมและมีชีวิตชีวาของอาคิโกะ ฮายาชิ ซึ่งจะทำให้ประทับใจเช่นเคย

#ความคิดเห็นของนักอ่านชาวญี่ปุ่น
ภาพสีหน้าของเด็กผู้หญิงในหน้าแรกที่เปิดหนังสือมาดีมากๆ เลยละครับ

ดูจากภาพว่าสะพายเป้ไว้และกำลังจะไปโรงเรียน มามิโกะจังน่าจะอยู่ประมาณ ป. 1 แกวางแผนบางอย่างไว้แกล้งพ่อแม่แบบน่ารักๆ แถมยังเตรียมของขวัญชิ้นเยี่ยมไว้ให้ด้วย ใบหน้ายิ้มแย้มนั้นบอกเลยว่าสนุกจนเก็บไว้ไม่อยู่แล้ว ประมาณนั้นเลย

ตอนดูภาพในหน้านี้ เรื่องราวสมัยลูกๆ ของผมยังเล็กก็แผ่วาบขึ้นมา พวกลูกสาวของผมก็ส่งยิ้มสว่างไสวให้บ่อยๆ เหมือนอย่างมามิโกะจังนี่แหละครับ

สำหรับคนเป็นพ่อแม่ รอยยิ้มแบบนั้นของลูกช่วยชีวิตเราเอาไว้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้วไม่รู้ พอลูกๆ โตผมก็ลืมกระทั่งเรื่องแสนดีแบบนั้นไปโดยไม่รู้ตัวเลย

ผมเคยได้ยินคนบอกนะครับว่า ลูกเกิดมาไม่กี่ปีก็ทดแทนบุญคุญพ่อแม่ได้หมดแล้ว ตอนเป็นทารก ไม่ว่าจะเป็นมือเล็กๆ รอยยิ้ม หรือเสียงร้องไห้ช่างน่าเอ็นดูไปหมด ส่วนท่าทางตอนวิ่งวนไปมาช่วงขึ้นชั้นประถมแล้วก็ดูน่ารัก
แม้ว่าพอโตขึ้นลูกจะอวดดี ต่อต้านพ่อแม่บ้าง ขี้งอนบ้าง แต่เป็นเราเองที่ลืมไปว่าที่ผ่านมาได้รับความสุขมาแล้วอย่างเต็มที่เลย
ขอโทษนะลูก

นิทานภาพเล่มนี้ตีพิมพ์ครั้งแรกเมื่อปี 1979 ก็กว่า 30 ปีมาแล้ว สภาพบ้านของมามิโกะจังที่วาดไว้ในหนังสือให้ความรู้สึกโบราณไปหน่อย แต่ความสุขของครอบครัวมามิโกะจังยังคงอยู่จนกระทั่งทุกวันนี้ เพียงแต่ทุกคนอาจหลงลืมไป

บางทีนิทานภาพเล่มนี้อาจมาช่วยส่งมอบสิ่งสำคัญที่ถูกลืมไปเหล่านั้นให้แก่เราก็ได้นะครับ
- คุณนัตสึ โนะ อาเมะ คุณพ่อวัย 60 ปี จากไซตามะ

เป็นหนังสือภาพในความทรงจำเลยค่ะ ฉันอ่านมาตั้งแต่เด็กไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้ว รู้สึกขอบคุณพ่อกับแม่ที่ซื้อหนังสือซึ่งคนยังนิยมกันจนทุกวันนี้ให้ได้อ่าน
ฉันจะรู้สึกตื่นเต้นไปกับมามิโกะจัง คิดหนักไปพร้อมคุณแม่ และตอนสุดท้ายก็ดีใจพอได้รู้ว่า
อ๋อ อย่างนี้นี่เอง!!
เป็นหนังสือที่ภาพสวย วาดสีหน้าของมามิโกะและแม่ได้มีเสน่ห์มาก จะอ่านกี่รอบก็ไม่เบื่อเลยจริงๆ
ถ้าได้อ่านเรื่องนี้ รับรอง ไม่ว่าเด็กคนไหนก็อยากลองทำตามในหนังสือดูบ้างทั้งนั้นละค่ะ ^^
- คุณซามุริน วัย 20 จากฮอกไกโด