🐑#ลูกแกะน้อยแฮร์รี
หนังสือที่จะโอบกอดหัวใจในวันที่เราอาจไม่มีกันและกันอีกแล้ว
โดย NidNok
.
แม่แกะผู้ร่าเริงและใจดีอยู่เสมอ วันนี้เธอเอาแต่นอนเก็บตัวอยู่ในบ้าน ไม่มีแก่ใจจะลุกไปทำอะไรแม้แต่จะกินข้าว บ้านหลังเดิมที่เคยอบอุ่นอบอวลไปด้วยรอยยิ้ม วันนี้ดูเศร้าไปถนัดตา ตั้งแต่วันที่เจ้าลูกแกะน้อยแฮร์รีได้จากไป...
.
ที่ข้างบนท้องฟ้า ลูกแกะน้อยกำลังต่อแถวรอคิวที่จะข้ามแม่น้ำเพื่อออกเดินทางไปสู่โลกใหม่ ด้วยสายตาที่ไร้เดียงสา เจ้าลูกแกะมองลงมาเห็นแม่กำลังเศร้า เขาคิดเพียงแค่ว่าอยากทำให้แม่มีความสุข เขาจำได้ว่าทุกครั้งที่เขาไปกอดและอ้อนแม่ แม่จะยิ้มขึ้นมาได้ เจ้าลูกแกะจึงคิดหาวิธีที่จะได้กลับลงไปกอดแม่อีกครั้ง เพื่อให้แม่กลับมาร่าเริงเหมือนเก่า เหมือนตอนที่พวกเขายังอยู่ด้วยกัน
.
เริ่มมาแค่นี้น้ำตาก็ซึมรอแล้ว...
.
.
โดยไม่ได้ตั้งใจ พออ่านนิทานเล่มนี้จบ ก็รู้สึกเหมือนได้ยินเนื้อเพลง รักแรก ของนนท์-ธนนท์
ดังขึ้นมาเป็นซาวนด์แทรคประกอบ
.
เธอสบายดีไหม เป็นคำถามที่ยังคงวนอยู่ซ้ำๆ
อยากรู้เธอเป็นไง คิดถึงกันบ้างไหม
ส่วนฉันก็คิดถึงเธออยู่ซ้ำๆ...
.
ส่วนที่เศร้าที่สุดของการต้องพรากจาก ก็คือความไม่รู้เลยว่าคนที่อยู่อีกฝั่งเขาเป็นอย่างไร เราจึงทำได้เพียงแค่นึกถึงเขาอยู่ซ้ำๆ คาดเดา จินตนาการ และหวังเพียงว่าเขาจะสบายดี เหมือนกับที่แม่แกะนอนคิดวนเวียนด้วยความเป็นห่วง ก่อนหน้านี้เขาเคยอยู่ในสายตาเราตลอดเวลา มองเห็นทุกความเป็นไป รับรู้ทุกเรื่อง อยู่ร่วมด้วยในทุกเหตุการณ์ เป็นคนสำคัญของกันและกันมาตลอดในวันที่มีชีวิต
.
แต่ความตายมันใจร้ายตรงที่มันไม่อนุญาตให้เราได้รับรู้และอยู่ด้วยกันอีกแล้ว โลกที่อีกฝั่งนั้นมันเป็นอย่างไรเราก็ไม่มีวันรู้ได้ สิ่งที่เราพอจะทำเพื่อบรรเทาความรู้สึกอันน่าเศร้านั้น คือการเชื่อว่าคนที่อีกฝั่งเขารับรู้ มองเห็นความรู้สึกที่เราส่งไปให้ หวังให้เขารับมันไป คอยดูเรานะ เราที่อยู่ตรงนี้จะใช้ชีวิตเป็นอย่างดีเพื่อไม่ให้คนตรงนั้นต้องเป็นห่วงเลย
.
.
ในวันที่ไม่มีเรา ยังมีทุกความทรงจำ แค่เพียงได้คิดถึง
.
อ้อมกอดที่ไร้แรงของเจ้าลูกแกะที่ไร้ร่าง ชวนให้แม่แกะนึกถึงวันเวลาที่เคยใช้ด้วยกัน อ้อมกอดนั้น นิทานโปรดเล่มนั้น มงกุฏที่ช่วยกันประดิษฐ์อันนั้น และเสื้อไหมพรมที่สัญญาต่อกันไว้ว่าจะทำให้เสร็จ แต่เจ้าลูกแกะกลับมาจากไปเสียก่อน แม่แกะนึกถึงคำสัญญา และลุกขึ้นมาถักเสื้อนั้นต่อให้เสร็จ
.
เราชอบที่หนังสือโอบกอดหัวใจของผู้ที่เผชิญการสูญเสีย (หรือแม้แต่แค่ให้เตรียมใจเอาไว้ก่อน) ด้วยการพาเราไปเห็นถึงโลกที่อีกฝั่งบนท้องฟ้า ที่ที่ดวงวิญญาณกำลังเข้าแถวรอจะออกเดินทางไกล สิ่งสำคัญที่ทุกคนจะเอาติดตัวไปด้วยได้ ก็คือสิ่งที่มีความหมายต่อชีวิต เป็นสิ่งที่ทำให้อุ่นใจ เป็นสิ่งที่จะมอบความกล้าหาญให้กับผู้ที่จะต้องเดินทางไกลอย่างโดดเดี่ยว แถมนักเดินทางไกลที่ว่า ดันเป็นเจ้าเด็กตัวเล็กที่เคยต้องอ้อนเพื่อพึ่งพาเราตลอดเวลา เขาจะเข้มแข็งได้แค่ไหน เขาจะไหวไหมนะ หนังสือพาเราไปคลี่คลายความรู้สึกนั้น ด้วยการเล่าเรื่องอย่างละเมียดละไมที่สุด
.
.
อยากให้เธอยิ้มได้เหมือนเก่า
.
เป็นหนังสือที่อาจจะอ่านแล้วเศร้า ไม่อยากแม้แต่จะแทนค่าว่าถ้าเป็นตัวเราล่ะ แต่เราก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่านี่คือความจริงของชีวิต ที่สุดท้ายอย่างไรเราก็ต้องบอกลากัน แค่พอต้องลองคิดว่าคนที่จากไปก่อนอาจไม่ใช่เรา แค่นี้ก็เศร้าจนไม่กล้าจะอ่าน แต่เหมือนอย่างที่เขียนเล่าไปทั้งหมดว่าแม้จะเป็นเรื่องเศร้า แต่หนังสือพูดคุยกับเราด้วยน้ำเสียงที่สงบ น่ารัก ผ่านเรื่องเล่าที่งดงาม เพื่อให้เราเตรียมใจ เพื่อเข้าใจ เพื่อเป็นกำลังใจ และชวนให้เราผู้ที่ยังต้องอยู่ มามีชีวิตอยู่อย่างเข้มแข็งและหล่อเลี้ยงหัวใจเอาไว้ด้วยความทรงจำที่งดงามกันเถอะ
.
ความเป็นแม่ลูกจะสิ้นสุดลงในวันที่ใครสักคนเดินทางจากไปก่อนหรือเปล่า เราคิดว่าคงไม่ ด้วยความที่คุณแม่ของเราจากไปแล้ว แต่มันก็มีบ่อยครั้งที่เราทำอะไรสำคัญบางอย่าง ในวันที่อ่อนแออ่อนล้า หรือบางทีก็แค่อยากคุยกับใครสักคนอย่างเงียบๆ เราก็จะนึกเข้าข้างตัวเองว่าแม่ที่อยู่ข้างบนนั้นเขามองเราอยู่ ส่งมอบความเข้มแข็งมาให้ และแม่เองก็ยังมีชีวิตอยู่ในตัวเรา ในเรื่องเล่า ในข้าวของที่เขาเก็บไว้ เราต่างก็ยังเป็นแม่ เป็นลูกที่มีอยู่จริงต่อกันและกัน แม้ว่าจะไม่ได้พบ ไม่ได้สัมผัส ไม่ได้มองเห็นกันแล้วก็ตาม
.
จนกว่าจะถึงวันนั้น ที่เราจะได้พบ และกอดกันให้แน่นอีกครั้ง...