คำนิยม รับมือลูกน้องวัยดื้อ อย่างมีความสุข

ข้อเขียนนี้เพื่อช่วยให้เห็นหลักการสำคัญบางประการ ให้จับประเด็นได้ง่าย และมีกำลังใจที่จะทดลองปฏิบัติแม้ว่าบางเรื่องหรือบางวิธีคุณพ่อคุณแม่บ้านเราอาจจะรู้สึกได้บ้างว่าไม่น่าจะใช้ได้กับบ้านเรา แต่ที่จริงแล้ว – ใช้ได้
เรื่องสำคัญเรื่องแรกและน่าจะสำคัญที่สุดของหนังสือเล่มนี้คือ “เด็กไม่เข้าใจอารมณ์ของพ่อแม่ เขาไม่สามารถเห็นจากมุมมองของพ่อแม่”

ความข้อนี้เป็นเรื่องใหญ่ ก่อนหน้าเรื่องนี้มีเรื่องที่เด็กๆ จำต้องพัฒนาผ่านก่อนคือเรื่อง “ความคงอยู่ของวัตถุ” ความคงอยู่ของวัตถุนี้แปลตรงตัวจากคำว่า object constancy ของเมลานี ไคลน์ (Melanie Klein 1882-1960) และ object permanence ของฌอง เพียเจต์ (Jean Piaget 1896-1980) ตอนที่ทารกเกิดใหม่ไม่เพียงแม่ยังไม่มีอยู่จริง วัตถุก็ไม่มีจริงด้วย ทารกใช้เวลาหกเดือนแรกของชีวิตในการสร้างแม่ที่มีอยู่จริงและแปดเดือนแรกของชีวิตในการสร้างวัตถุที่มีจริง แม่เป็นวัตถุชิ้นที่หนึ่งในจักรวาลรอบตัว บุคคลอื่นๆ เป็นวัตถุชิ้นอื่นๆ ที่จะติดตามมา นี่เป็นคำอธิบายอย่างง่ายๆ เพื่อให้เข้าใจประโยคสำคัญข้างต้น

หากแม่ไม่มีจริงเสียแล้วจะไปเข้าใจอารมณ์ของแม่ได้อย่างไร หากบุคคลที่สอง สาม สี่และคนถัดๆ มาไม่มีจริงเสียแล้วจะไปเปลี่ยนมุมมองของตนเองเพื่อให้ตรงกับมุมมองของคนอื่นได้อย่างไร

นำไปสู่ย่อหน้าหนึ่งที่ดีมากในช่วงแรกของหนังสือนั่นคือ “เราไม่ควรบังคับให้เด็กอายุต่ำกว่าสี่ขวบขอโทษถ้าเด็กยังมองโลกในมุมของคนอื่นไม่ได้” คำขอโทษก็จะเป็นคำพูดที่กลวงเปล่า ขาดความจริงใจ ถ้าเช่นนั้นแล้วเราควรทำอะไร เราสามารถขอโทษคนอื่นแทนลูกในฐานะพ่อแม่ด้วยความรู้ง่ายๆ ว่าเด็กดูอยู่และพร้อมทำตาม กับเมื่อสมองส่วนรู้คิด (prefrontal cortex) พัฒนามากพอเขาจะใส่ความหมายที่แท้จริงในคำขอโทษนั้น”

#preface