จงอย่าหวั่นไหวไปกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นชีวิตไม่เคยเป็นดั่งใจ มนุษย์ย่อมต้องใช้ชีวิตโดยปรับตัวให้สอดคล้องเหมาะสม ปัญหาจิตใจต่างๆ ที่ประสบในกระบวนการดังกล่าวยังคงมีอยู่ไม่ว่าเมื่อก่อนหรือตอนนี้ อย่างไรก็ตามดูเหมือนทัศนคติรับมือปัญหาของคนเราเปลี่ยนไปจากเดิมมากในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา สมัยก่อนผู้คนทุกข์ใจกับการเพ่งเล็งประเด็นว่า "ฉันบกพร่อง" เวลาปรับตัวเขาหาโลกไม่ได้ ส่วนตอนนี้มีคนที่อยากเข้าใจวิธีใช้ชีวิตโดยรักษาความเป็นตัวเอง ไม่หวั่นไหวเกินเหตุกับโลกภายนอกเพิ่มมากขึ้น กล่าวคือ พวกเขาต้องการรู้วิธีสร้างสมดุลในหัวใจระดับพอดีๆ ระหว่างตัวเองกับโลกฉันจึงเพิ่มเนื้อหาว่าด้วยวิธีกับแนวคิดดังกล่าวไว้ในบทที่หนึ่งรวมถึงมีผู้อ่านเรียกร้องว่าอยากรู้จักประเด็นพิเศษของจิตวิเคราะห์ ว่าด้วยความเคารพตัวเอง ความซึมเศร้า ความโกรธ ฯลฯ จึงเพิ่มเติมไว้ในบทที่สี่ด้วยรู้ตัวอีกทีฉันก็อยู่ระหว่างวัยที่สาม (Third Age) ซึ่งก้ำกึ่งระหว่างวัยกลางคนกับผู้สูงอายุเสียแล้ว แม้เศร้าใจกับการเปลี่ยนแปลงของสังขารที่นับวันก็ยิ่งรู้สึกได้ชัดขึ้น กระนั้นการตระหนักถึงการเสื่อมสลายเช่นนี้ ก็ช่วยกระตุ้นให้รู้ซึ้งถึงความหมายของชีวิตก่อเกิดหัวใจซึ่งยินดีจะพบเจอช่วงเวลาใหม่ๆ ที่ว่าชีวิตคือการเดินทางไม่หยุดพัก กงล้อแห่งชีวิตจึงยังคงหมุนต่อไปข้างหน้าตราบใดที่ยอมรับและเข้าใจสัจธรรมนี้ ไม่ว่าในอดีตเคยเป็นเช่นไร เราจะก้าวต่อได้อีกก้าวหนึ่ง ซึ่งจะเป็นความยินดียากจะหาสิ่งใดเปรียบ ซึ่งหนังสือเล่มนี้ได้ร่วมทางในกระบวนการเติบโตเช่นนั้นด้วยฮันซองฮี