เสาร์อีกแล้วคลาสสิก
ดินแดนแห่งเจ้าตัวร้าย

เรื่องและภาพ มอริซ เซนดัก

ซื้อไหวก็ซื้อเถอะ ไม่รู้จะว่าอย่างไร

เคยเขียนเรื่องนี้หลายครั้งจากฉบับภาษาอังกฤษ จะเขียนอีกโดยอ้างอิงจากฉบับภาษาไทย และแสดงการตีความในอีกแง่มุมหนึ่ง

แต่หลักๆยังไม่พ้นเรื่องการสวาปาม (incorporation) ซึ่งเป็นกลไกป้องกันตัวทางจิตที่โบราณ (archaic mental defense mechanism) หมายความว่ามนุษย์ใช้กันมานานบรมสมกัลป์

เหตุหนึ่งที่บอกว่าซื้อได้ซื้อเถอะคืองานด้านภาพ จะอธิบายให้ฟังต่อไปครับ

เมื่อแม่เรียกแม็กซ์ว่า “เจ้าตัวร้าย”
แม็กซ์เลยขู่ว่า “เดี๋ยวก็จับแม่กินเสียหรอก!”
แม่จึงสั่งให้แม็กซ์เข้านอนโดย “ไม่ให้” กินอะไรเลย

จะเห็นว่าแม่มีอำนาจเหนือ (above) อย่างเห็นได้ชัด แม่สั่งได้ แม็กซ์สู้ไม่ได้เพราะอยู่ต่ำกว่า (under)

กลไกป้องกันตัวทางจิตเถื่อนๆจึงทำงาน เมื่อสู้ไม่ได้ก็กินเสียเลย!

กินจริงไม่ได้ ก็ไปกินในฝัน แต่กินแม่เป็นบาป เป็นเรื่องต้องห้าม (taboo) จึงต้องแปรรูปเรื่องราวและแม่ไปเป็นอื่น

ขั้นแรกต้องเนรมิตป่า แล้วนั่งเรือไปเกือบปีจนโตเท่าแม่

พอพบฝูงเจ้าตัวร้ายจะจับเขากินเหมือนที่เขาอยากจะจับแม่กิน ครั้งนี้เขาต้องเหนือกว่าให้ได้นั่นคือเหนือกว่าแม่ แม่นั่นแหละที่เป็นเจ้าตัวร้าย และเขาเป็นเจ้าตัวร้ายที่ร้ายที่สุดในโลก

สามรูปขนาดใหญ่เต็มสองหน้ากระดาษไม่มีคำบรรยายคือส่วนที่ดีมาก ร้ายแค่ไหนดูเอาเถิด

ร้ายเสียจนแม้พวกมันขู่จะกินแม็กซ์ แม็กซ์ก็ไม่กลัว เพราะเขาร้ายที่สุดแล้ว

จากนั้นเขาก็เดินทางกลับบ้าน “ทะลุกลางคืน” ตื่นจากฝัน พบข้าวร้อนๆตั้งไว้รอให้กิน

ที่แท้แม่มี 2 ส่วน ส่วนใจร้ายและส่วนใจดี (bad mother & good mother) ส่วนใจร้ายถูกเขากินไปแล้ว (ในฝัน) ที่เหลือย่อมใจดี

เย้ รักแม่นะ

#childrenpucturebookclassics