"ฮูหยิน...เจ้าหยุดเสียทีเถิด เล่ม 1"
เพราะความเข้าใจผิดของเบื้องบน แม่ทัพใหญ่ "เซียวหยาง" จึงได้แต่งฮูหยินถึงสองคนเข้ามาในจวน หนึ่งคือฮูหยินเอกผู้ได้สมรสพระราชทานจากไทเฮา ผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือไกล สองคือฮูหยินรองผู้ได้สมรสพระราชทานจากฝ่าบาท ผู้อยู่ในใจเขามานานแล้ว แต่ต่อให้เขาทำผิดกับฮูหยินเอกอย่างไร "เนี่ยเซียน" ก็ยังคงมองเขาด้วยสายตาอบอุ่น และมีรอยยิ้มเสมอพร้อมด้วย สมุดปกเหลือง ในมือของนาง "ฮูหยิน...เจ้าหยุดเสียทีเถิด" เซียวหยางกล่าวอย่างกล้ำกลืน เนี่ยเซียนกำลังวาดภาพบุรุษสองคนจุมพิตกัน หนึ่งในนั้นคือเขา...สามีของนาง และอีกหนึ่งคือกุนซือของเขา ฮูหยินเอกเอ่ยถามด้วยหน้าตาใสซื่อบริสุทธิ์ และไม่รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย "หยุดอะไรหรือเจ้าคะ" ชีวิตอันน่าสงสารของแม่ทัพใหญ่แห่งต้าโจวก็เป็นเช่นนี้แหละ

"ฮูหยิน...เจ้าลุยให้เต็มที่เถิด เล่ม 2"
ชีวิตของ "เนี่ยเซียน" ไม่ค่อยปกติสุขสักเท่าไร สตรีที่หย่ากับสามีสมควรจะได้เก็บตัวอยู่แต่ในจวน เขียนหนังสือปกเหลืองสร้างความสุขให้แก่ตนเองมิใช่รึ แต่กิจการโรงน้ำชากับ เหมยอวี้เหยา ก็มีคนจ้องเล่นงาน คู่แต่งงานเก่าอย่าง "เซียวหยาง" และสหายอย่าง "เฟิงอวี้" ก็ต้องการความช่วยเหลือ เหลียงเทียนโหว เซี่ยเหยียนเซิง ยังมาขอนางแต่งงานอีก นี่มันไม่ใช่อย่างที่นางคิดเอาไว้เลยนี่นา...

ในตอนที่เซี่ยเหยียนเซิงเอ่ยปากสู่ขอนางกับท่านย่าและท่านยายทั้งสองไม่ยอมโดยง่าย ต่างสำแดงวรยุทธ์จนผมปลิว เอ่ยปากถามเขาว่า "เจ้ามีดีอะไร" เหลียงเทียนโหวไม่สะทกสะท้าน ถามกลับหน้าตาย "หากนางแต่งให้ข้า ข้าจะทำให้นางมีบุตรชายสามคน คนหนึ่งสืบทอดตำแหน่งเหลียงเทียนโหวจากข้า คนที่สองให้ใช้แซ่ลี่คนที่สามให้ใช้แซ่มู่ สืบทอดวงศ์ตระกูลของพวกท่าน ดีหรือไม่ตกลง สองผู้เฒ่าไม่ต้องคิดอันใด" เนี่ยเซียนสำลักน้ำชาเดี๋ยว ๆ มันจะง่ายไปหรือไม่