รักเราไม่เท่ากัน

เมื่อเราเริ่มรักใครสักคน ถึงตอนนั้นเราจะรักตัวเองน้อยลงทันที ความรักของ ‘แชมเปญ’ กับ ‘จ้าวทัพ’ ซึ่งเริ่มจากความสัมพันธ์ระหว่างพี่ชาย-น้องชาย แปรเปลี่ยนมาเป็นคนรักที่ต่างคนต่างร้าย จ้าวทัพร้ายมากกว่ารัก แต่แชมเปญรักมากกว่าร้าย เขายอมให้จ้าวทัพไปมีอะไรๆ กับคนอื่น แต่ห้ามพากลับห้อง นานวันเข้าความสัมพันธ์ก็เริ่มระหองระแหง ความรักที่มีให้กันต่างทำร้ายคนทั้งคู่ แชมเปญผู้ชอกช้ำมีเพื่อนสนิทนาม ‘นักรบ’ คอยดูแลห่วงใยไม่ห่าง อีกทั้งพี่ชายต่างมารดาของจ้าวทัพอย่าง ‘จอมพล’ ก็ตามจีบตามเทคแคร์ หวังให้อีกฝ่ายยอมเปิดใจ แชมเปญจะตัดสินใจหาทางออกให้แก่ความรักของเขาอย่างไร ในเมื่ออีกฝ่ายมีแค่รสรักและสัมผัสทางกายที่ผูกมัดไว้ ส่วนเขานั้นมีเพียงความรักจริงใจที่ไม่อาจลืมเลือน แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน หรือเขาต้องยอมรับให้ได้ว่า ความรักของเรา มันไม่เท่ากันจริงๆ

“กูเคยคิดว่าสักวันสิ่งที่กูให้มึงจะย้อนกลับมาหากูบ้าง แต่มันเหมือนกูทำอยู่ฝ่ายเดียว ให้มึงฝ่ายเดียวมาตลอด โดยที่มึงก็โยนมันทิ้งตลอดเหมือนกัน” “แชมเปญ” “คนที่พยายามอยู่ฝ่ายเดียวมันเหนื่อยนะทัพ” “...กูขอโทษ” ผมหัวเราะออกมาเบาๆ เลื่อนสายตาที่พร่ามัวด้วยม่านน้ำตาบางๆ ไปสบกับจ้าวทัพ “ความรู้สึกที่กูเสียไปทั้งหมดแลกกับคำขอโทษหนึ่งคำ...คุ้มดีนะ”