‘ขอบฟ้า’...ที่อยู่บนนั้น อาจโอบกอดทุกสรรพสิ่งบนผืนโลก ทว่า ‘ขอบฟ้า’...ที่อยู่ตรงนี้ ปรารถนาจะโอบกอดเพียง ‘ข้าว’ ถ้วยเล็กๆ นี้เท่านั้น ด้วยความบังเอิญทำให้พี่ชายข้างห้องเช่นเขาได้ไปเป็นอาจารย์เฉพาะกิจให้เธอ หากทว่าแม้ภารกิจจะจบสิ้นไปแล้ว แต่เหตุใดความรู้สึกที่เขามีต่อเธอกลับยังคงลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุดกันหนอ ขอบฟ้ารับฟังนิ่งๆ นิ้วเรียวยาวเคาะพวงมาลัยรถเบาๆ อย่างคิดอะไรในใจ ก่อนที่เขาจะเอ่ยสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดออกไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ “ถึงจะผ่านมานานแล้ว...แต่ตอนยื่นคะแนนเข้ามหาลัย พี่ได้คะแนนวิชาคณิตศาสตร์เป็นอันดับสามของประเทศ...” เสียงนุ่มทุ้มเปรยขึ้นมาลอยๆ พาให้เด็กสาวค่อยๆ ละสายตาจากจอโทรศัพท์มือถือและช้อนดวงตาขึ้นมองชายหนุ่มข้างกาย รอคอยว่าเขากำลังจะพูดสิ่งใดต่อ “...ถ้ายังไงแล้ว นึ่งมาเรียนกับพี่ไหมล่ะครับ พี่สอนให้นึ่งแบบตัวต่อตัวได้นะ” “คะ?” ดวงตากลมใสพลันเบิกกว้างด้วยความคาดไม่ถึง ข้าวนึ่งพึมพำย้ำคล้ายไม่อยากจะเชื่อ “พี่ขอบฟ้า...ไม่ได้พูดเล่นใช่ไหมคะเนี่ย” ขอบฟ้าละสายตาจากถนนเบื้องหน้า นัยน์ตาคมปลาบที่สะท้อนกับแสงไฟริมทางดูวาววามกว่าในยามปกติ ริมฝีปากหยักเข้มผุดรอยยิ้มขณะเอ่ยตอบเสียงทุ้มเนิบ “นึ่งมองหน้าพี่ แล้วคิดว่าพี่กำลังพูดเล่นอยู่หรือเปล่าเล่าครับ” ขอบฟ้ารับฟังนิ่งๆ นิ้วเรียวยาวเคาะพวงมาลัยรถเบาๆ อย่างคิดอะไรในใจ ก่อนที่เขาจะเอ่ยสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดออกไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ “ถึงจะผ่านมานานแล้ว...แต่ตอนยื่นคะแนนเข้ามหาลัย พี่ได้คะแนนวิชาคณิตศาสตร์เป็นอันดับสามของประเทศ...” เสียงนุ่มทุ้มเปรยขึ้นมาลอยๆ พาให้เด็กสาวค่อยๆ ละสายตาจากจอโทรศัพท์มือถือและช้อนดวงตาขึ้นมองชายหนุ่มข้างกาย รอคอยว่าเขากำลังจะพูดสิ่งใดต่อ “...ถ้ายังไงแล้ว นึ่งมาเรียนกับพี่ไหมล่ะครับ พี่สอนให้นึ่งแบบตัวต่อตัวได้นะ” “คะ?” ดวงตากลมใสพลันเบิกกว้างด้วยความคาดไม่ถึง ข้าวนึ่งพึมพำย้ำคล้ายไม่อยากจะเชื่อ “พี่ขอบฟ้า...ไม่ได้พูดเล่นใช่ไหมคะเนี่ย” ขอบฟ้าละสายตาจากถนนเบื้องหน้า นัยน์ตาคมปลาบที่สะท้อนกับแสงไฟริมทางดูวาววามกว่าในยามปกติ ริมฝีปากหยักเข้มผุดรอยยิ้มขณะเอ่ยตอบเสียงทุ้มเนิบ “นึ่งมองหน้าพี่ แล้วคิดว่าพี่กำลังพูดเล่นอยู่หรือเปล่าเล่าครับ”